Na weken, wat zeg ik, maanden van afwezigheid is het tijd voor een recensie. En als ik dan terug van weggeweest ben, dan moet ik natuurlijk wel met een parel van een boek komen. Dus Spijkerschrift it is! 😉 Sorry jongens, ik zal jullie nooit meer 5 maanden laten wachten.

Soms, heel soms gebeurd het dat je per ongeluk jaren lang een boek in de kast hebt. Ongelezen, onder het stof met een vergeelde prijssticker. Je weet eigenlijk niet zo goed waarom hij ongelezen is. Waarschijnlijk was de tijd er niet naar. Soms voelt het gewoon niet goed om aan een boek te beginnen. Het is te zwaar, of misschien te licht. Je kent het wel. Vorige week was ik op zoek naar het boek van mijn moeder toen Spijkerschrift van Kader Abdolah ineens afgedankt op de vloer lag. Niet oké! Het voelde alsof het nu wel de juiste tijd was om hem te lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

Mijn eerste indruk van Spijkerschrift

Een gefrustreerde zoon, die in het reine probeert te komen met het verleden door het spijkerschrift van zijn doofstomme vader op papier te zetten. Is het niet interessant dat wanneer ik zoek naar het boek van mijn moeder, ik een boek met dit onderwerp vind? Het maakte me nieuwsgierig. Al na een paar pagina’s lees ik de volgende prachtige zin; “Zijn wereld was de wereld van zijn verleden, van wat voorbij was, van wat hij had geleerd en van zijn herinneringen. De weken, maanden en jaren kende hij niet. Tijd had voor hem geen betekenis”. Ik heb de zin drie keer gelezen, prachtig! Dit belooft veel goeds.

Waar het boek over gaat

Deze autobiografische roman bevat veel dingen. Liefde, verraad, dood en religie in een even sprookjesachtige als woelige setting. Daar waar politiek, geschiedenis, aardrijkskunde, religie, vluchtelingen en ontheemding een grote rol spelen. Ondertussen vertelt het ook een persoonlijk verhaal over een geschoolde man, Ismaiel en zijn vader Aga Akbar, de doofstomme tapijtmaker.

Aga Akbar heeft in de loop van zijn leven een boek geschreven in een eigen ontworpen spijkerschrift. Na zijn dood in de bergen wordt het boek bij zijn naar Nederland gevluchte zoon Ismaiel bezorgd. Ismaiel probeert het leesbaar te maken, net zoals hij zijn vader vroeger verstaanbaar moest maken. Zo tovert Kader Abdolah het leven van Aga Akbar en zijn zoon Ismaiel tevoorschijn.

Via de persoonlijke geschiedenis van zijn familie en ouderlijk huis schetst hij tevens de recente geschiedenis van de 20e eeuw. Historische gebeurtenissen en sociale veranderingen wisselen elkaar af. De twee sjahs, Mossadegh en Khomeini nemen hun tijd op het podium, elk hun sporen achterlatend. De Sovjet-Unie doemt op langs de grens; Saddam Hussein verklaart de oorlog; het westen haalt olie op. Kortom een verwarrende wereld voor een man die niet kan horen of praten, met een zoon die links georiënteerd is en hem zelfs ge/misbruikt in zijn revolutionaire strijd.

Wat ik ervan vond

Een goede roman schrijven is één ding. Een goede roman schrijven in een taal die niet jouw eerste taal is, is iets anders. Dat is, naar mijn mening, een knap staaltje meesterwerk! Kader Abdolah zegt vaak dat hij in het begin van zijn carrière in het Nederlands maar een beperkt aantal woorden beschikbaar had. Het is precies dat wat naar mijn mening veel heeft bijgedragen aan zijn onderscheidende, poëtische stijl. Waar veel Nederlandse schrijvers zoveel mogelijk moeilijke woorden op een pagina gooien om iets simpels te vertellen, weet Kader jou alles te vertellen met weinig woorden. Ontzettend mooi! Daarnaast is het interessant dat hij de rijke geschiedenis van zijn land tussen de regels door vlecht in een krachtig familieverhaal, zonder dat het “Wikipedia-achtig” aanvoelt.

De verschillende personages, onder meer de dichtende oom Azem Khan en Ismaiels zusje Goudklokje zijn interessant, maar het is vooral de vader-zoon verhouding die het boek doet leven. Het omvat de complexiteit van gevoelens binnen hun relatie, maar is tegelijkertijd ingetogen en liefdevol.

De conclusie van Spijkerschrift

Het mysterie binnen het verhaal is ons onvermogen om te weten wat Aga Akbar denkt en voelt. Hij zit gevangen in een zintuiglijke wereld zonder gehoor of spraak en communiceert via eenvoudige gebarentaal. De roman doet geen poging om zijn werkelijke ervaring weer te geven. En dat maakte het voor mij moeilijk om me met hem te identificeren. Dit is voor het eerst dat een karakter mijlenver van mij afstaat en dat maakte me enorm nieuwsgierig. Ik wilde alleen maar meer van hem weten, meer voelen, meer verstaan. Ja, Spijkerschrift is een ontroerend boek, een knap boek. Een boek dat het verdient om nog door velen gelezen te worden. Dus ga naar die boekhandel en koop hem!

Beoordeling

Nachtschade van Karin Slaughter is het eerste deel in de Grant County serie. Het boek is in 2001 voor het eerst uitgegeven, bijna 20 jaar geleden dus. Ondanks de goede reviews van deze thriller, vroeg ik me dus af of het nog van deze tijd was. Niet te langzaam? Niet wat saai? In deze recensie kom je erachter. Officieel is een “Karin Slaughtertje” altijd wel goed, toch?

De flaptekst

“In het slaapstadje Grant County ontstaat grote deining als een jonge lerares wordt verkracht en vermoord. De vrouw wordt gevonden door Sara Linton, de plaatselijke kinderarts en lijkschouwer. Samen met politiecommissaris Jeffrey Tolliver, haar grote liefde van vroeger met wie ze op gespannen voet staat, probeert ze het mysterie van de moord op te lossen. Intussen verricht ook Lena, de zus van het slachtoffer, op eigen houtje naspeuringen. Dan dient het volgende slachtoffer zich aan.”

Mijn eerste indruk van Nachtschade

Whoohoo, veel personages, even wennen, maar wel spannend! Vanaf de eerste pagina is alles heel gedetailleerd geschreven. Een beetje “CSI-achtig”, daar ben ik gek op!

Waar het boek over gaat

In Grand County, een stadje in Georgia, wordt een lerares verkracht en vermoord. Het slachtoffer wordt gevonden door Sara Linton, de plaatselijke kinderarts en lijkschouwer. Haar ex-echtgenoot Jeffrey Tolliver, hoofd van politie, leidt de zaak. De twee moeten ondanks hun verstoorde relatie samenwerken en de moord op te lossen.

Tijdens het onderzoek lopen de onderlinge spanningen steeds hoger op. Sara draagt een geheim uit het verleden met zich mee dat licht op de zaak zou kunnen werpen, maar zwijgt als het graf. Intussen lijkt Lena zich te vergalopperen aan het onderzoek. Dan dient het volgende slachtoffer zich aan…

Wat ik ervan vond

Tjonge jonge wat een spannend boek. Dit boek blijft echt boeien tot het einde, af en toe te luguber om te lezen, maar zo perfect omschreven situaties dat je je echt helemaal in de wereld van het boek waant! Een boek wat je eigenlijk in een ruk wilt uitlezen en niet weg kan leggen door de nieuwe ontwikkelingen die zich telkens weer voordoen. Daarnaast zijn de karakters (en dit zijn er aardig wat) goed gedetailleerd en geloofwaardig neergezet. Chapeau!

De conclusie van Nachtschade

Nachtschade zit goed in elkaar en Karin Slaughter heeft zich duidelijk goed verdiept in het onderwerp. Dit is naar mijn mening een echte page-turner. Hou je van spannend en goed geschreven verhalen, en heb je de tijd om achter elkaar door te lezen? Begin dan met Nachtschade en je zult, net als ik, heel snel de rest van de serie willen lezen!

Beoordeling

Het Rosie Reultaat van Graeme Simsion is uit! En ik heb onder een steen gelegen, want ik wist niet dat er een volgend deel uitgegeven zou worden, laat staan dat ik wist dat die al was uitgegeven. Shame on me! Ik zocht net op Book Barista naar mijn recensies van Het Rosie Project en het Rosie Effect en kwam tot de conclusie dat deze niet op Book Barista staan. Tja, ik heb de eerste twee delen dus gelezen in de tijd dat Book Barista nog niet bestond! Ik kan me nog wel herinneren dat ik de boeken super gaaf vond en dat het een van de eerste boeken was die ik in het Engels kocht. Lees in deze recensie of ik het derde deel van deze serie net zo vet vind.

De flaptekst

“Hudson, de zoon van Don Tillman en Rosie Jarman, is elf als het gezin terug verhuist naar Melbourne. Don wil zijn zoon daar zo goed mogelijk voorbereiden op de middelbare school. Hij was zelf toen een buitenbeentje en Hudson is ook een beetje “anders’. Don besluit het Hudson Project te starten. Met hulp van de beste experts zal hij Hudson ongemerkt voorbereiden op de veeleisende jungle van de middelbare school. Sociale vaardigheden, sport, vrienden: alle kwesties pakt Don planmatig aan. Maar Hudson is niet alleen Dons zoon, maar ook die van Rosie, en hij laat zich tot Dons verrassing niet zomaar in een project vangen.”

Mijn eerste indruk van Het Rosie Resultaat

Humor en autisme, gaat dat samen? Nou Graeme Simsion bewijst in de eerste hoofdstukken opnieuw dat dit kan. Vanaf het eerste hoofdstuk zit ik weer te genieten. Wat heb ik Don en Rosie gemist! Meer, meer, en nog eens meer graag!

Waar het boek over gaat

Don Tillman en Rosie zijn ondertussen al een hele tijd getrouwd, hebben een bepaalde routine opgebouwd en hebben een zoon, Hudson, die met dezelfde problematiek te maken heeft als Don, autisme of in ieder geval ergens in het spectrum.

Er zijn wat problemen met de jongen op de lagere school en Don wil de jongen helpen om zeker te zijn dat hij een goede start heeft op school. Een strak schema wordt opgesteld want dat is de houvast die een autist nodig heeft, toch? Uiteraard loopt een en ander niet zoals gedacht en doen er zich meerdere grappige situaties voor. Komt Hudson goed terecht…

Wat ik ervan vond

Geweldig om verder te ontdekken hoe het met Don en Rosie gaat. Het voelt een beetje als bijpraten met oude bekenden. Ook super leuk om hun elf jaar oude zoon Hudson te leren kennen, een klein gozertje dat mijn hart heeft gestolen.

Met een mix van humor, liefde en een grote dosis realiteit is dit een feel good-verhaal over ouderschap en vriendschap, over weten wie je bent en leren omgaan met wat anderen denken dat je bent, over anders zijn en geaccepteerd worden. Het gaat vooral over twee ouders die van hun kind houden en het beste voor hem willen. Er is ook een veel directere focus op autisme, dan in de eerste twee boeken. Dat maakt het verhaal interessanter.

Toen ik het boek dichtsloeg dacht ik wel “dit boek heeft een happy end en ik lees hem met een glimlach uit, dat staat ver van hoe het is als je echt met autisme moet leven”. Desalniettemin heb ik enorm, echt enorm, van dit boek genoten.

De conclusie van Het Rosie resultaat

Ik was blij verrast met Het Rosie Resultaat en er waren veel momenten waarop ik moest grinniken. Het Rosie Resultaat is een hartverwarmend verhaal en ik kan dit boek dan ook zeker aanraden.

Beoordeling