Carlos Ruiz Zafón is met stip mijn favoriete schrijver als het om romans gaat. Tijden lang heb ik zitten aftellen tot ik kon gaan beginnen aan zijn boek Het labyrint der geesten. Dit is de afsluiter van het vierluik Het Kerkhof der vergeten boeken. Ik heb urenlang een onvergetelijke reis gemaakt in de eerste drie delen en me keer op keer verwonderd over de kwaliteit van Zafón. Hij weet me keer op keer te verassen. Lees in deze recensie of ik zijn vierde boek net zo goed vind.
De flaptekst
“Daniel Sempere droomt nog vaak over zijn moeder die onder verdachte omstandigheden gestorven is. Zijn beste vriend Fermín probeert hem op eigenzinnige wijze te helpen, maar om van zijn nachtmerries af te komen, moet Daniel het mysterie rond haar dood ontrafelen. Net als hij denkt een stap dichter bij de waarheid te zijn, ontmoet hij Alicia Gris. Een geheime opdracht heeft haar van Madrid naar haar geboortestad Barcelona gebracht, een plek met veel pijnlijke herinneringen. Ze moet de verdwijning van een belangrijk politicus ophelderen en volgt een spoor naar Daniels boekhandel. Hun zoektochten blijken nauw verweven en leiden hen naar een duister complot uit het verleden dat elke verbeelding tart.”
Mijn eerste indruk van Het labyrint der geesten
Het boek start gelijk weer met een aantal prachtig beeldende zinnen, zoals: “Toen ik bij de Ramblas aankwam, zag ik dat de stad in een moment van oneindigheid was blijven hangen.” Daarnaast komen de eerste bekende personages uit de eerdere drie delen al gelijk terug in het boek. Wat heb ik ze gemist. Ik kan niet wachten om verder te lezen.
Waar het boek over gaat
Het bekendste personage uit de serie is Daniel Sempere, de jonge hoofdpersoon uit De schaduw van de wind. Met hem begint ook Het labyrint der geesten, al is hij nu, rond 1960, niet meer de kleine jongen die hij toen was. Ook speelt in dit verhaal mijn favoriete personage Fermin weer een grote rol. Ondanks alle bekende gezichten is de hoofdrol is deze keer weggelegd voor de speurster Alicia Gris. Alicia heeft het bijzondere talent om alles wat verborgen moet blijven aan het licht te brengen.
Een duister complot
Alicia onderzoekt in haar geboortestad Barcelona de verdwijning van Mauricio Valls, de minister van cultuur en vroeger directeur van de gevangenis van Montjuïc. Op een dag is hij van huis vertrokken en nooit meer teruggekomen. Hij is in het bezit van een geheimzinnig boek uit de serie Het labyrint der geesten. Dit spoor leidt Alicia naar boekhandel Sempere & Zoon, waar blijkt dat haar zoektocht nauw verweven is met de familie Sempere en hun goede vriend Fermin. Alicia stuit op een duister complot uit het verleden, dat niet alleen haar eigen leven, maar ook die van de Daniel en zijn familie en vrienden in gevaar brengt…
Wat ik ervan vond
Carlos Ruiz Zafón is hoe dan ook een meesterlijke verteller. Op geheel eigen wijze heeft hij in het viertal verhalen over Het Kerkhof der Vergeten Boeken een epos geschreven dat onvergelijkbaar is met welk ander dan ook. Zijn schrijfstijl is ook in Het labyrint der geesten onovertroffen en poëtisch. Eerlijk is eerlijk, hier en daar mist het boek de magie van het eerste deel De schaduw van de wind, maar dit boek is zo knap in elkaar gezet, en alle verhalen komen zo vet bij elkaar, dat ik de schrijver dit gewoon vergeef! Er is werkelijk waar geen enkel los eind. Meesterlijk!
Conclusie van Het labyrint der geesten
Het staat natuurlijk buiten kijf dat liefhebbers van de eerdere drie delen Het labyrint der geesten moeten lezen. Dit boek ademt, net zoals de vorige delen, een passie voor verhalen, voor Barcelona, voor mysteries en natuurlijk ook voor boeken. Ik ben en blijf verliefd op deze serie.
Beoordeling:
