Jullie weten allemaal al dat ik gek ben op thrillers. Hoe spannender, hoe beter! En van een nachtje wakker liggen…kan ik niet wakker liggen, want voor een boek doe ik dat graag. Van mijn lieve collega en naamgenoot Rachel mocht ik het boek Laat me niet alleen van Gilly MacMillan lenen, een voor mij nog onbekende auteur. Ik heb het boek trouwens in het Engels gelezen met de titel What she knew, totaal anders he? Ik denk dat ik de Engelse titel beter vind. Lees in deze recensie of het boek en de auteur mij bevallen.

De flaptekst

“Op de dag dat Ben, de achtjarige zoon van Rachel Jenner, vermist raakt stort Rachels wereld in. Ze is compleet onvoorbereid op de felheid waarmee ze wordt aangevallen door de media. Van de krant tot blogs: iedereen heeft een mening over haar. Ze liet Ben eventjes alleen en nu is hij verdwenen – het hele land vindt dat zij schuld aan zijn verdwijning heeft. Maar wat heeft er werkelijk die middag plaatsgevonden? Radeloos gaat ze op zoek naar hem. Gevangen tussen angst over het lot van haar zoon, de druk van het politieonderzoek en van de publieke opinie moet Rachel de afschuwelijke waarheid onder ogen zien: er is niemand, zelfs niet in haar familie, die ze kan vertrouwen…”

Mijn eerste indruk van Laat me niet alleen

Yummy, vanaf de eerste pagina een hoofdpersoon die me aanspreekt, fijn! Maar vanaf hoofdstuk twee kom ik erachter dat het boek vanuit verschillende personages wordt verteld. Dit kan ervoor zorgen dat een boek geweldig is, maar meer dan eens zorgt dit voor een enorme domper. Zoals bijvoorbeeld bij In het water van Paula Hawkins het geval is. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat Gilly MacMillan dit kunstje wel onder de knie heeft. Let’s see!

Waar het boek over gaat

Rachel Jenner is een alleenstaande moeder. Wanneer haar zoontje Ben Finch tijdens een boswandeling spoorloos verdwijnt komt haar leven op zijn kop te staan. Rachel dacht dat het geen kwaad kon hem alleen vooruit te laten lopen naar een speelplek. Eenmaal daar aangekomen bleek Ben verdwenen te zijn. Een onderzoek wordt gestart Wanneer Rachel tijdens een persconferentie afwijkt van het door de politie omschreven protocol, lijkt het helemaal mis te gaan… Gaan ze Ben ooit nog vinden?

Wat ik ervan vond

Sick! Echt goed! Niet meer dan eens werden mijn gedachten door elkaar geschut. Op elke pagina dacht ik zo’n beetje wel dat iemand anders de dader was. En waar ik er op het ene moment nog van overtuigd was dat kleine Ben nog in leven was, dacht ik het andere moment….die is er niet meer. Gilly MacMillan heeft in dit boek keiharde en levensechte personages neergezet. Personages met enorme issues, die tegelijkertijd onvoorwaardelijk van andere mensen houden. Heel knap gedaan.

Conclusie van Laat me niet alleen

Het is een heftig, aangrijpend verhaal, dat je vanaf de eerste bladzijde pakt. De gevoelens van de personen zijn mega realistisch beschreven. Gilly MacMillan schrijft super to the point en krachtig. Ze eindigt haar hoofdstukken met spannende cliffhangers, om in het volgende hoofdstuk de zaak vanuit de andere hoek te belichten, waardoor je telkens verder wilt lezen om te weten hoe het afloopt. Hou je van thrillers? Dan moet je Laat me niet alleen zeker gelezen hebben.

Beoordeling:

Dit boek heb ik mogen lezen om te recenseren van Ambo Anthos Uitgevers. Zoals je weet is de secretaresse een soort poortwachter voor een bedrijf. Daarnaast weet ze/hij daarnaast van alles over iedereen in het bedrijf. Een literaire thriller over dit onderwerp kan veelbelovend zijn! Was het boek inderdaad net zo interessant als verwacht? Lees het in de recensie!

De flaptekst

“De secretaresse’ van Renee Knight, auteur van de bestseller “Disclaimer’, is een beklemmende thriller over obsessie, verraad en ultieme wraak. In de psychologische triller “De secretaresse’ stelt Renee Knight de vraag: wie heeft de meeste macht op kantoor? Degene die het hardst praat, er het beste uitziet, het rijkst is, degene die het meeste respect afdwingt? Of is het iemand als Christine Butcher: een bescheiden vrouw die in stilte getuige is van alles wat besproken wordt, elk geheim en elk gerucht? Iemand die onopvallend informatie inwint bij degenen voor wie ze werkt, degenen die enkel zichzelf zien? Er is een slechts een dunne lijn tussen loyaliteit en verraad, en als iemand als Christine Butcher tot het uiterste gedreven wordt, kan zij zomaar de gevaarlijkste vrouw op kantoor blijken…

Mijn eerste indruk

Het boek begint al gauw met van alles. Christine krijgt haar baan als secretaresse van Mina Appleton aangeboden en is al direct meer aan het werk dan thuis. Binnen mum van tijd wil haar man een scheiding (en heeft ook al een ander). Daardoor heeft ze ook weinig contact met hun kind. Een beetje snel allemaal, vooral omdat je nog geen binding hebt met de karakters. Gek genoeg doet het je dan dus eigenlijk ook niet veel. Het lijkt Christine zelf overigens ook niet zoveel te doen. Christine volgt Mina vooral, maar ze is nog niet de ijzingwekkende secretaresse die ik verwacht had.

Het verhaal

Het boek draait om Christine, privésecretaresse van Mina Appleton. Laatstgenoemde heeft de leiding heeft over Appleton supermarkten na het overlijden van haar vader. De vader overlijdt vrij snel in het boek. Het leek me een logischere keuze dat het boek begint op het moment dat Mina net aan de top staat. Of bijvoorbeeld dat de vader gewoon blijft leven en met pensioen gaat o.i.d.. Het voelt nu dramatisch gezien verkeerd getimed.

Mina vraagt totale toewijding en loyaliteit van Christine, die dit ook geeft. Zelfs op cruciale momenten in Christine’s leven dwingt Mina voor haar te kiezen en dat doet ze nog ook. Het karakter van Christine staat eigenlijk volledig in het teken van Mina. Ondanks dat ze de hoofdkarakter is, leest ze niet als een eigen persoon en voel je dus ook weinig connectie met haar. Misschien is dat ook de bedoeling, maar die keuze snap ik dan niet. Wanneer een bepaalde situatie ontstaat, lijkt Christine vooral weg te kwijnen. Maar bijna aan het einde van het boek wordt daar een thriller twist aangegeven. Alleen de laatste paar hoofdstukken zijn overigens een thriller te noemen en zoals bijna alles in het verhaal, voelt het nogal plots.

Wat ik ervan vond

Het is een onderhoudend boek, maar het verhaal raast door zonder dat je de tijd hebt om verbinding ermee te maken. Het idee achter het boek is interessant. De rol van de secretaresse wordt vaak onderschat, met die notie kun je veel in een boek. Maar de uitvoering heeft wat mij betreft kansen gemist. Dit heeft vooral te maken met de opbouw, hier had rustiger aan gewerkt kunnen worden. Bijvoorbeeld door in plaats van ineens een thriller setting te beschrijven, al eerder bepaalde elementen toe te voegen aan het verhaal. Ik had het ook leuker gevonden als er niet op één persoon werd geconcentreerd (Mina Appleton), maar dat de secretaresse nog veel meer wist en te maken had met anderen.

Conclusie van ‘De secretaresse’

Als je op zoek bent naar een boek waarbij je niet teveel hoeft na te denken (net als Christine), oppervlakkige karakters, een snel verhaal en een buiten proportioneel heftig plot (ten opzichte van de rest van het boek), dan is dit het boek voor jou. Daar is overigens niks verkeerd mee, soms is het fijn om een boek te lezen die je net zo gemakkelijk weer weglegt zodra je het uit hebt gelezen.

Beoordeling