Twee weken geleden kreeg ik van uitgeverij HarperCollins het boek Aan de oever van de Seine. Super gaaf, want ik had nog nooit eerder iets van Jennifer Robson gelezen. De flaptekst van het boek sprak mij direct aan en de cover is ook zo prachtig met al het kleurgebruik. Nog dezelfde week ben ik in het boek gestart. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“De jonge lady Helen probeert te herstellen van een gebroken hart én een ernstige ziekte. Omdat ze niets liever wil dan breken met het milieu waarin ze is grootgebracht, besluit ze om een nieuw leven op te bouwen als kunstenaar. En waar kan dat beter dan in het bruisende Parijs van de jaren twintig?

Te midden van pittoreske straatjes en prachtige kunst ontmoet ze nieuwe mensen, die niets van haar verleden weten. Een van hen is de knappe Sam Howard, correspondent voor de Chicago Tribune en beschadigd door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. Net als Helen probeert ook Sam het verleden achter zich te laten.”

Mijn eerste indruk

Vanaf het moment dat Helena op de trein naar Calais stapt, was ik verkocht. Robson’s ongelooflijk goede en levensechte beschrijvingen in combinatie met de mooie en onafhankelijke lady Helena, zorgen ervoor dat ik niet meer kon stoppen met lezen.

Het verhaal

Lady Helena Montagu-Douglas-Parr herstelt van een bijna-dood-aanval. Wanneer ze herstelt, besluit ze dat ze naar Frankrijk wil om kunst te studeren. In Frankrijk raakt ze bevriend met een groep kunstenaars die haar in staat stellen meer over zichzelf en het leven te leren dan ooit te voren. Onder die vrienden is de Amerikaan Sam Howard. Ze is meteen weg van hem, maar hun relatie is afstandelijk en gecompliceerd. Terwijl ze in Parijs is, leert Helena grote beïnvloeders van die tijd kennen, zoals Hemingway, Gertrude Stein en de Fitzgeralds.

Wat ik ervan vond

Aan de oever van de Seine is het betoverende verhaal van een vrouw die zelf wil bepalen hoe ze haar leven leidt, in een tijd waarin dat niet vanzelfsprekend is. Vanaf de eerste bladzijde zorgt Robson ervoor dat je je in een wereld tijdens de jaren 20 bevindt. Ik vind dat enorm knap, helemaal omdat Robson zelf nooit in de jaren 20 geleefd heeft. Haar schrijfstijl zorgde ervoor dat ik zelf het gevoel had door Parijs te lopen en Helena echt te kennen. Robson gaat in op veel details, zonder dat het saai wordt

De personages zijn enorm goed uitgewerkt. Ik denk niet dat er een personage in dit boek was dat ik niet leuk vond. Tante Agnes was een pittige oude dame die echt brak met conventies, jarenlang bij een man woonde, voordat ze in staat was met hem te trouwen en altijd haar eigen keuzes heeft gemaakt.

Etienne was een van mijn andere favoriete personages. Hij leert Helena wat liefde en vrijheid is. Twee onderwerpen die Helena zich nog eigen moest maken. En dan heb je nog Sam! Ja, hallo! Natuurlijk is Helena gek op Sam. De manier waarop Robson hem omschrijft maakte mij ook verliefd vanaf de eerste minuut. Wat een man!

De conclusie van Aan de oever van de Seine

Het leven van Helena, haar geweldige tante, artistieke vrienden en het romantische Parijs van de jaren 20 vormen samen een fantastisch en elegant verhaal vol met prachtige dingen van het Parijs vóór de Tweede Wereldoorlog. Ik vond het geweldig en zou dit boek aan iedereen aanraden die van historische fictie houdt.

Uitgeverij HarperCollins, bedankt dat ik dit geweldige boek mocht reviewen.

Beoordeling

Als groot fan van mijn katten, was ik erg blij toen ik het boek “Doe en Denk als een Kat” kreeg. Ik wist niet zo goed wat voor soort boek het was, maar het feit dat het met katten te maken had en een guitige titel had vond ik al cool. Bleef ik zo enthousiast tijdens en na het lezen van dit boek? Lees het hieronder!

Flaptekst

In Doe en denk als een kat laat Stéphane Garnier op een vrolijke manier zien wat wij van katten kunnen leren. Maakt een kat zich druk om haar pensioen? Of doet ze werk dat ze eigenlijk niet leuk vindt? Nee, poezen zijn vrij, kalm, wijs, elegant, trots en onafhankelijk.

In dit boek lees je hoe wij ons die bewonderenswaardige kattenkwaliteiten eigen kunnen maken. Hoe we stress de kop kunnen indrukken, ons charisma kunnen vergroten en belangrijke zaken naar onze hand kunnen zetten.

Stéphane Garnier heeft ongeveer veertig kwaliteiten ontdekt die onlosmakelijk met de kat verbonden zijn, maar die heel goed toe te passen in het dagelijkse leven van de mens. Doe en denk als een kat en word een levenslustig, stressvrij, trots en charismatisch iemand.

Het concept

Laat ik beginnen met dit feit: ik begrijp dit boek niet? Probeert de schrijver serieus self help te koppelen aan hoe een kat leeft? Dat is toch volledig appels met peren vergelijken? Of probeert de schrijver grappig te zijn? Want dat lukt dus ook niet zo goed.

Het is wel een geinig concept, dat de schrijver hoofdstukken schrijft met een thema en daarin beschrijft wat we van het gedrag van een kat kunnen leren. Daarbij voegt hij soms “kattengeheimen” toe, een zogenaamde quote van een kat met een les en “de dag van een kat”. Ik vind het concept alleen niet zo goed gelukt omdat het niet inspirerend noch grappig is.

Inhoudelijk

Waarom ik het niet grappig nog inspirerend vind? De auteur schrijft bijvoorbeeld “(…) een kat is erg gehecht aan haar huis, al is het een tweekamerappartement.” Pardon? Wat is er nou weer mis met een tweekamerappartement dan? Daarnaast geeft de schrijver aan dat hij een hekel heeft aan de woorden “Ik weet niet wat ik wil, maar ik weet wel wat ik niet wil.” Volgens mij is dat namelijk een heel goed startpunt voor mensen die nog moeten ontdekken wie zij zijn, wat zij willen en dat soort taferelen. Een vrij natuurlijk proces voor velen in hun puberteit, twintiger jaren en wie weet zelfs daarna. De auteur pleit voor eerlijk zijn, dat antwoord kan ook een eerlijk antwoord zijn. Ook al vind ik het wel een goed punt dat je altijd eerlijk moet zijn tegenover jezelf en anderen.

Wat ik het meest rare vond aan het boek was overigens een ander hypocriet punt. De auteur geeft aan dat je jezelf mooi mag vinden en accepteren zoals je bent. Máár dan geeft hij wel het volgende aan: “Als je wilt lijken op een covermodel, en aan die eisen wilt voldoen (bonenstaken met anorexia, bah!) zal dat vooral zijn omdat je niet op jezelf wilt lijken, je jezelf niet aanvaardt, niet van jezelf houdt.”
WAT? Zeg je “bah” tegen anorexia patiënten? Houd je per definitie niet van jezelf als je een model wilt zijn?

Ik begrijp wel dat de kern van het boek “relax en zorg voor jezelf” is, maar het wordt op zo’n hypocriete, vage, niet realistische manier verwoord. Misschien is er een groep mensen die de woorden bemoedigend vinden. Er zitten namelijk ook wel mooie stukjes in het boek (luister naar je intuïtie, neem de tijd en dergelijke). Toch slaat dit boek de plank mis naar mijn mening.

Conclusie

Het boek had ik in ongeveer drie kwartier uit, als het een echt dik boek was geweest had ik het weggelegd. Ik vind het jammer dat zo’n leuk concept gevolgd wordt door zoveel stompzinnigheid. Als je op zoek bent naar een goed self help boek kies dan Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt of The subtle art of not giving a f*ck.

Oordeel