Lion, Mijn lange weg naar huis van Saroo Brierley had ik al even op mijn wensenlijst staan, de aanschaf was er alleen nog niet van gekomen. Een maandje terug liep ik in mijn pauze even rond te kijken in de AKO. Ineens lag daar dit boek. Ik kon niet anders dan er direct mee naar de kassa te rennen! Die avond ben ik direct gestart met lezen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

“Op een klein station in India is de vijfjarige Saroo zijn broer kwijtgeraakt. Hij klimt in een treinstel om hem te zoeken, maar raakt per ongeluk opgesloten en komt helemaal alleen aan de andere kant van India in Calcutta terecht. Zonder zijn familie en zonder te weten uit welk dorpje hij komt, zwerft hij wekenlang door de straten van de grote stad tot hij wordt opgenomen door een weeshuis. Uiteindelijk wordt Saroo geadopteerd door een Australisch echtpaar bij wie hij gelukkig opgroeit.

Als hij bijna dertig is, gaat Saroo met behulp van Google Earth op zoek naar het station waar hij al die jaren geleden zijn familie kwijtraakte. Elke avond bekijkt hij urenlang de spoorlijnen die naar Calcutta leiden, tot hij na een jaar dat ene station denkt te herkennen. Hij vertrekt naar India om te kijken of hij zijn familie weer terug kan vinden…”

Mijn eerste indruk

Lion, Mijn lange weg naar huis start met een proloog. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier meestal niet zo weg van ben omdat het, in veel gevallen, al te veel van het verhaal prijs geeft. Ook bij Lion is dit het geval, maar toch triggerde iets in deze proloog mij en leefde ik vanaf de eerste woorden al mee met Saroo. Zodra het verhaal echt startte, zat ik dan ook direct op het puntje van mijn bank. Dit kwam niet door de spannende verhaallijn, maar door de gevoeligheid en openheid waarmee Saroo zijn levensverhaal op papier heeft gezet.

Het verhaal

Hoofdpersoon Saroo raakt tijdens een treinrit verdwaald in India. Hij is slechts vijf jaar oud en weet met geen mogelijkheid de weg terug naar huis te vinden. Saroo zwerft wekenlang alleen door de straten van Calcutta, een stad vol gevaren. Saroo weet op wonderbaarlijke wijze te overleven. Op een dag wordt hij gevonden door de mensen van een weeshuis. Ondanks alle moeite wordt het gezin van Saroo en zijn woonplaats niet teruggevonden. Vanaf dat moment neemt zijn leven een nieuwe wending, hij wordt geadopteerd door een Australisch echtpaar die hem alle liefde biedt. Saroo groeit op tot een zelfstandige en gelukkige man. Ondanks alle liefde blijft hij altijd nieuwsgierig naar zijn familie in India en met behulp van de technologie en Google Earth gaat hij op zoek naar het station waar hij als vijfjarige jongen met zijn broer op de trein stapte. In de hoop zijn familie terug te vinden.

Wat ik ervan vond

Wow, wat is Saroo een doorzetter. Vanaf de eerste pagina was ik enorm onder de indruk door zijn verhaal. Als vijfjarige kwetsbare jongen had hij al een enorm sterk instinct om te overleven, gevaar uit de weg te gaan en door te zetten. Zijn verhaal is, op zijn zachtst gezegd, indrukwekkend te noemen. Meer dan een keer zat ik met een brok in mijn keel. Het verhaal heeft me enorm aangegrepen. Daarnaast is de schrijfstijl van Saroo geweldig. Hij weet de wereld zeer beeldend te beschrijven, ik had tijdens het lezen telkens het gevoel naast of achter hem te lopen. Indrukwekkend! Daarnaast vind ik het knap dat hij zo open is en hij dit zware verhaal met de wereld wilde delen. Er is werkelijk niets  negatiefs op dit boek aan te merken!

De conclusie van Lion, Mijn lange weg naar huis

Het boek is fantastisch geschreven, zit ijzersterk in elkaar en zuigt je mee in Saroo zijn leven. Ik kan niet anders dan dit boek aanbevelen aan iedereen! Jong, oud, man of vrouw, Saroo zijn verhaal zal je aangrijpen. Het boek bevat alle elementen om met vijf koppen koffie beoordeeld te worden. Ga naar die boekhandel en lees het! Ben je niet zo van het lezen, en toevallig bij deze recensie terecht gekomen? Het boek is ook verfilm en heet Lion met Dev Patel, bekend van slumdog millionaire, in de hoofdrol. Ik ga deze film vanavond kijken en ben mega nieuwsgierig!

Beoordeling

Twee weken geleden kreeg ik van mijn broer het boek Judas van Astrid Holleeder cadeau. Dit boek stond zeer hoog op mijn verlanglijst en ik kon dan ook niet wachten om het te lezen. Diezelfde avond ben ik dan ook direct begonnen met lezen. Lees in deze recensie wat ik van het boek vind.

De flaptekst

‘Een valse hond sluit je op in een hok, of laat je inslapen.’

Judas speelt zich af tussen 2012 en het heden, en is doorspekt met flashbacks naar spraakmakende gebeurtenissen in het verleden. Het is een verbijsterende familiekroniek waarin Astrid Holleeder een onthutsend portret schetst van een gezin dat sinds 1983 – het jaar van de Heineken-ontvoering – alleen nog maar een achternaam heeft: Holleeder. In dit unieke boek vertelt zij op indringende wijze over de impact van de ontvoering op alle familieleden, de verwijdering tussen de bloedgabbers Willem Holleeder en Cor van Hout (die in 2003 om het leven kwam), de bedreiging van Peter R. de Vries, liquidaties en afpersingen in het criminele milieu. Ook spreekt ze vrijuit over haar jeugd en haar moeder, de kinderen, haar ex-partners, haar werk als advocate en haar dubbelrol als consigliere van haar broer. Door zich als vertrouweling op te stellen kon Astrid dicht in de nabijheid van haar broer verkeren, en hun gesprekken in het geheim opnemen, met maar één doel: hem levenslang geven.

Mijn eerste indruk

Jeetje, Judas hield mij vanaf de eerste pagina in zijn greep. Ik ben gechoqueerd! Het boek leest makkelijk weg en de schrijfstijl is heel toegankelijk. Soms moest ik wel even schakelen tussen de verschillende tijdsaanduidingen.

Willem Holleeder van “grappenmaker” naar monster

De Willem die Astrid je in Judas laat zien, heeft weinig meer te maken met de grappenmaker of knuffelcrimineel. Dit is de psychopaat die zijn bloedgabber, zijn zwager -Cor van Hout, de man van zijn zus Sonja- liet vermoorden. Tevens de man die zijn zussen en moeder liet sidderen zodra zij ook maar iets verkeerds deden, hen afperste en alles van ze afnam. Erger nog, hij is de oom die een pistool op het hoofd van zijn kleine neefje zet, zodat moeder Sonja zijn eisen inwilligt. Deze man is weerzinwekkend.

Wat ik ervan vond

Hoe kan een man zo ver gaan en hoeveel kan een familie aan?! Ik vond het boek schrikbarend, verdrietig en verbazingwekkend. Mensen om mij heen stellen mij soms de vraag “Denk jij dat ze de waarheid spreekt?” Ik denk dat het haar waarheid is, maar ik denk ook dat dit los staat van het feit of ik het boek goed vind of niet. Of het nu 100% naar waarheid is geschreven of niet, dit is horror en om zo te moeten opgroeien lijkt mij verschrikkelijk. De schrijfstijl van het boek had op sommige punten beter gekund. In het verhaal is er namelijk veel herhaling. Soms dacht ik tijdens het lezen “nu weet ik wel dat Astrid de jongste is in het gezin en dat ze advocaat is”. Of “ja, haar vader was geen leuke man, duidelijk!” Ook zijn er veel tijdssprongen. Dat is zonde, maar toch vond ik het verhaal hierdoor niet slecht of moeilijk leesbaar. Het verhaal leest vlot en is van de eerste tot de laatste bladzijde interessant.

De conclusie van Judas

Al met al is Judas een schrikbarend verhaal, een verhaal dat mij in zijn greep hield en waar ik steeds meer van wilde weten. Het is geen literair hoogstandje, maar dat hoeft ook niet. De waarheid van Astrid is al heftig genoeg om dit boek tot een must-read te maken.

Beoordeling