Mythologie heb ik altijd interessant gevonden. In de eerste klas van de middelbare school volgde ik een vak hierover en het was een van de weinige lessen waar ik van begin tot eind geboeid zat te luisteren. Onlangs had ik Noorse goden van Neil Gaiman gelezen en dus nu was het tijd voor Mythos van Stephen Fry. Heeft dit boek mijn interesse ook kunnen vasthouden? Lees het hieronder!

Flaptekst

Losbandigheid, lust en liefde, moord en doodslag, triomfen en tragedies; de Griekse mythen en sagen zijn wilder en woester dan het leven zelf. Deze verhalen bieden alles wat een lezer zich kan wensen. De oude Grieken inspireerden onder anderen Shakespeare, Michelangelo, James Joyce en Walt Disney. In de handen van Stephen Fry komen de verhalen opnieuw tot leven. We worden verliefd op Zeus, we aanschouwen de geboorte van Athena, we zien hoe Kronos en Gaia wraak nemen op Ouranos, we huilen met koning Midas en we jagen met de even beeldschone als meedogenloze Artemis. Stephen Fry haalt deze verhalen op uit de oudheid en geeft ze hun welverdiende plek in onze moderne tijd.

Mijn eerste indruk

Zo dat zijn een hoop namen! Hoe ga ik ze allemaal onthouden? Ach ja, misschien hoeft dat ook niet helemaal precies. Naast deze overweldigende stortvloed van namen, leest het direct top. Stephen Fry is droog en schrijft met een fijne dosis humor. Ik moet er wel even inkomen en zo nu en dan terugbladeren om na te gaan wie nou ook alweer wie was.

Het verhaal

Mythos is een hervertelling van de Griekse mythen. In het begin van het boek introduceert de auteur veel van de Griekse mythologische personen en wezens. Vervolgens worden de mythen verhalend beschreven, met hier en daar een opmerking van Fry tussendoor.

Het boek is chronologisch en ook het begin wordt omschreven met Ouranos, Gaia en Pontos. Zij ontstonden uit Chaos. Na de verhalen over Kronos en anderen belanden we bij de 12 Olympische goden zoals Zeus en Apollo. Het bijzondere aan deze goden is dat ze heel menselijk zijn. Net als de mens, hebben en maken ze fouten. Daarnaast leven ze niet alleen op Olympus maar bemoeien ze zich ook met het leven op aarde. Dit levert interessante en spannende mythes op.

De mythes staan bomvol symboliek, menselijkheid en mooie verklaringen voor allerlei fenomenen.

Wat ik ervan vond

Stephen Fry had duidelijk veel plezier in het schrijven van dit boek, dat kun je gewoon lezen. Zijn enthousiasme maakt de verhalen levendig en bruisend. Ik had dan weer plezier in het lezen van dit boek. Mijn kennis over de Griekse mythen is weer opgefrist en vergroot! Ik ben benieuwd hoe classici dit ervaren. Wellicht vinden zij Fry’s opmerkingen een leuke toevoeging?

Hoe dan ook, wat mij betreft waren de oude Grieken vindingrijk in het creëren van deze goden en mythen. De auteur heeft veel van deze goden en mythen beschreven op een goed leesbare manier. Door dit boek te lezen kijk je weer op een andere manier naar bepaalde zaken. Hoe we bijvoorbeeld aan sommige woorden komen, of hoe men dacht dat we aan bepaalde bloemen e.d. waren gekomen. Leuk en verrijkend om te weten!

Conclusie van Mythos

Stephen Fry vond ik al tof en grappig toen ik Stephen Fry in America had gekeken, maar nu ben ik helemaal overtuigd. Zijn enthousiasme is terug te vinden in het boek en daarnaast zijn de Griekse mythen echt gaaf. Ik ga Heroes of Helden in de Nederlandse versie ook zeker nog lezen van de auteur. Wat mij betreft is dit boek een aanrader voor iedereen die van Griekenland, fantasie en mythologie houdt.

Beoordeling

Ik kreeg De tatoeëerder van Auschwitz te leen van mijn lieve vriendin en gastblogger Kimberley. Ze heeft dit boek in één ruk uitgelezen en vond het verhaal enorm indrukwekkend. Ik werd erg getriggerd door haar enthousiasme. Het kan niet anders dan dat dit een prachtig boek is en over het algemeen hebben we dezelfde smaak als het om boeken gaat. Lees in deze recensie of ik het met Kimberley eens ben.

De flaptekst

“In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke verhaal te delen.”

Mijn eerste indruk van De tatoeëerder van Auschwitz

Vanaf pagina een leer je hoofdpersonage Lale Sokolov al kennen, hij komt direct over als een overlever. Lale zeikt niet, maar vecht voor zichzelf en voor anderen. Ik was vanaf het eerst moment dan ook enorm onder de indruk. Ik weet niet of ik hetzelfde zou kunnen in zo’n vreselijke en uitzichtloze situatie. Na een aantal pagina’s was ik al niet meer in staat het boek weg te leggen. Mijn kop Flat white stond onaangetast naast me koud te worden. Nou, als ik mijn koffie koud laat worden, dan zegt dat heel wat!

Waar het boek over gaat

De tatoeëerder van Auschwitz speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekamp Auschwitz. Lale Sokolov wordt vanuit Hongarije naar deze helse plek gebracht en neemt zich vanaf de allereerste dag voor dat wat er ook gebeurt, hij er levend weg gaat komen. Al snel wordt hij door de SS benoemd tot ‘Tätowierer’ en is het zijn taak om alle nieuwe gevangenen te nummeren.

Een taak die Lale haat, hij wil geen mensen pijn doen. Het levert hem wel privileges op, meer rantsoen en vrijheid binnen Auschwitz. Hiermee probeert hij niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van zijn medegevangenen minder hels te maken. Op een dag verschijnt er een prachtige dame aan zijn tatoeëer-tafel, Gita oftewel gevangene ‘34902’. Tijdens het tatoeëren van haar arm wordt hij opslag verliefd. Tussen alle gruwelijkheden bloeit er iets prachtigs tussen hen. Ze beloven elkaar Auschwitz te overleven en samen gelukkig te worden, maar lukt dat ook?

Wat ik ervan vond

Heather Morris heeft op een uitzonderlijke manier het heftige levens- en liefdesverhaal van twee prachtige mensen vastgelegd in de De tatoeëerder van Auschwitz. Met haar vlotte pen weet ze bij mij heftige emoties op te roepen. Vaak is het verhaal confronterend, maar tussen de tranen door heb ik ook geregeld met een glimlach verder kunnen lezen. Tijdens het hele verhaal kun je de liefde van Lale en Gita voelen. Lale’s moed en zijn drang om te overleven en tegelijk zijn medegevangenen te helpen waar het kan, maken hem tot een innemende man. Of beter gezegd, een held!

Sprankeling

Bang om weggezet te worden als profiteerder van de oorlog, zwijgt Lale zijn hele leven. Nadat Gita overlijd, durft hij hun verhaal te delen. Schrijfster Heather Morris hielp hem hierbij en vulde het verhaal waar nodig aan met fictie. Ik denk dat sommige fictieve elementen het boek net dat beetje sprankeling geven wat het nodig heeft. De sprankeling maakt het verhaal voor mij een stuk dragelijker. Alle complimenten voor de schrijfster, het verhaal is vlot, voelt ondanks de fictieve momenten zeer waarheidsgetrouw en is enorm, echt enorm, indrukwekkend!

Conclusie van De tatoeëerder van Auschwitz

De belangrijkste boodschap die dit boek uitdraagt is hoop en menselijkheid. Het feit dat liefde onder de meest helse omstandigheden kan opbloeien en overleven, is hartverwarmend. Ondanks het onderwerp, heb ik dit boek in één ruk uitgelezen. Ik raad oprecht iedereen aan om dit boek te lezen. Ik kan niet anders dat dit boek enorm goed beoordelen.

Beoordeling:

1984

Oorlog is vrede (war is peace)
Vrijheid is slavernij (freedom is slavery)
Onwetendheid is kracht (ignorance is strength)

Het was weer eens tijd om 1984 van George Orwell te herlezen. Een klassieker, gepubliceerd in 1949. Het feit dat het boek al zo oud is, maakt het des te intrigerender. Was ik weer net zo onder de indruk als de vorige keer dat ik het boek las? Lees het hieronder!

De flaptekst

Nieuwspraak, Big Brother: het vocabulaire uit 1984 is sinds de eerste publicatie in 1949 in onze taal opgenomen en een eigen leven gaan leiden. Een ambtenaar op het ministerie van Waarheid raakt verstrikt in een strijd tegen de alles doordringende Partij. Hij wordt gekweld door zijn gedoemde liefde voor Julia. In Orwells steeds weer herdrukte anti-utopie verkeert de wereld in de wurggreep van een systeem. Het is gegrondvest op de verbreiding van angst, haat en wreedheid en dat iedere vorm van persoonlijke vrijheid en individualiteit uitsluit.

1984 is onveranderd actueel als een benauwend nauwkeurige blauwdruk van alle dictatoriale regimes.

Mijn eerste indruk

Het boek is al direct benauwend, zoals het hoort bij een dystopie. Ik had het boek wel beter in het Engels kunnen herlezen, want “Grote Broer” en “nieuwspraak” klinken toch net wat minder intimiderend.

George Orwell schetst direct een doodenge wereld waar je meer over wilt lezen.

Het verhaal

Het boek draait om Winston Smith die nieuws uit het verleden herschrijft zodat het past in het verhaal van het regime. Hij werkt bij het Ministerie van Waarheid (maar eigenlijk dus leugens). Hij schrijft op zijn eigen houtje stiekem een dagboek. Daarin schrijft hij over verzet tegen het regime en over zijn stiekeme liefde voor Julia.

De wereld bestaat uit drie gebieden, Winston woont in Londen, Oceanië. De ene keer is Oceanië in oorlog met Oostazië, de andere keer met Eurazië. Winston herschrijft het verleden op basis van met wie ze in oorlog zijn op dat moment. Maar ook het chocoladerantsoen wat omlaag gaat, wordt uiteindelijk beschreven alsof het omhoog gaat. Alles wordt verdraaid zodat het in het plaatje van het regime past, en al het oude bewijs wordt vernietigd. De partij is altijd correct, zelfs als 2 + 2 = 5 wordt beweerd door hen.

Het systeem is zó eng dat er nieuwspraak wordt ontwikkeld: woorden worden geschrapt zodat je niet eens in verzet kúnt denken. De gedachtenpolitie zorgt ervoor dat al je gedachten in lijn zijn met de partij en dat je van Grote Broer houdt. Je wordt continu in de gaten gehouden. Alleen de “lage” proles hebben wat gedachten “vrijheid”.

Winston vertrouwt één persoon van de kernpartij met zijn gedachten van verzet, maar hoe loopt dit af?

Wat ik ervan vond

Jemig, wat een briljant, eng en intrigerend boek zeg! George Orwell had een goed vooruitziende blik met het in de gaten gehouden worden. Als je de bewinden van Hitler, Mao en Stalin combineert en daar nog een flinke schep bovenop doet, dan kom je uit bij het bewind van Engsoc uit 1984. Het is buitengewoon slim geschreven en het gaat ver in zijn politiek, maar het is wel realistisch. Mijn grote hoop is dat het nooit zó ver komt.

De conclusie van 1984

1984 is met recht een klassieker en een dikke aanrader. Ik voelde me na het herlezen dagenlang “unheimlich” zoals het Duitse woord mooi uitdrukt. Het is waarschijnlijk wel beter om het boek in het Engels te lezen, als dat een optie voor je is. George Orwell slaagt erin om een geloofwaardige wereld neer te zetten waarin geen mens wil wonen.

Bonus meme

Omdat deze meme goed past bij de huidige wereld en bij die van George Orwell:

Beoordeling