Henning Mankell was a brilliant crime writer. I absolutely love the Wallander books (and Swedish series!) so I was pleased to receive this book as a gift. The main character, Stefan Lindman, also appears in the Wallander series. I have not figured out whether it is the same police officer though. What is it about Scandinavian writers that they are great in writing crime novels?

Find out below if I enjoyed this book as much as the Wallander ones!

Book Cover

Molin, a retired police officer, is living alone in a remote cottage in the vast forests of northern Sweden. He has two obsessions:  the tango and the conviction that he is being hunted. He has no close friends, no close neighbours. By the time his body is eventually found, Molin is almost unrecognisable. Lindman, a police officer on extended sick leave, hears of the death of his former colleague and, to take his mind off his own problems, decides to involve himself in the case. What he discovers, to his horror and disbelief, is a network of evil almost unimaginable in this remote district, and one which seems impossible to link to Molin’s death.

First Impression

The book starts off with a prologue in which Nazi war criminals are hanged. It gives quite the hint on where the book will head later on. The first chapter starts gruesome as well, as Molin is found brutally murdered. I was definitely curious to find out who had murdered him and why. However, I did not immediately like the main character, Stefan Lindman. He was on sick leave, due to cancer of the tongue and also a former colleague of Molin. He decided to go to the town where Molin was murdered in order to learn more about his former colleague and to investigate the case.

The Story

The seclude, Molin, was murdered in a gruesome way in his house. The bloody steps showed that the murderer had danced the tango with him, a strange detail. The only evidence the police had were footsteps in the dirt and tire marks, apart from that the murder was committed meticulously.

The police officer Giuseppe Larson investigated the murder and was helped by Stefan Lindman. The story revolved around both the murder and the plot, but also for a large part on Lindman — the police officer on sick leave. As he was suffering from tongue cancer, he was quite depressed and anxious. To me, the part of him being sick seems unnecessary because it did not add anything in particular other than that it allowed him to help investigate while on sick leave.

As they gather clues and evidence, it became clear that the murder had something to do with National Socialistic ideals and networks. One character in the book puts it brilliantly:

Some people collect stamps. Others collect matchbox labels. I regard it as not impossible that there are some people who collect obsolete political ideals. (p. 301-302)

When another person gets murdered, the investigators seemed to be in the dark about whether there was a connection or not. The more Lindman and Larssen discover, the more twists and turns the book has. It will keep you on the edge of your seat! Above all, it is clear that Molin is not the man Lindman thought he was.

My Opinion

I loved the eventual plot of the book. Everything came together and I had not predicted it, although I was not fully surprised. The perfect balance of not feeling as if the plot came out of nowhere, but still surprising enough. However, the book felt somewhat long, it could have done with less than 520 pages. Perhaps some of Lindman’s personal tribulations could have been shorter.

I felt that the weather was some sort of side character in the book, which was pretty cool. It was often described that there was mist, it was snowing and so on. I felt like the cold, Swedish weather was a great backdrop to the story where everything was grim.

New clues, evidence and theories are revealed throughout the book, which keep surprising you. The build-up of the book is good and it has more depth than most crime books.

Conclusion

The book did not surpass Henning Mankell’s Wallander series, but it sure is a great read. Although I didn’t think Stefan Lindman was extremely likeable, you do want to go on this journey with him and investigate the case. If you are into crime stories, I would definitely recommend reading this one.

Verdict

Years ago, I read “God’s Debris” by Scott Adams and I was completely blown away because of its amazing (fictional) theories. I loved it so much that it still has me thinking even after all these years. It’s no wonder that the sequel to “God’s Debris” was on my to-read list. Did I think “The Religion War” was just as good? Find out below!

Book Cover

In this frenetically paced sequel to Adams’ best-selling ”thought experiment,” God’s Debris, the smartest man in the world is on a mission to stop a cataclysmic war. A war between Christian and Muslim forces and save civilization.

The brilliantly crafted, thought-provoking fable raises questions about the nature of reality and just where our delusions are taking us.

With publication of The Religion War, millions of long-time fans of Scott Adams’ Dilbert cartoons and business bestsellers will have to admit that the literary world is a better place with Adams on the loose spreading new ideas and philosophical conundrums.

Unlike God’s Debris, which was principally a dialogue between its two main characters, The Religion War is set several decades in the future.

The smartest man in the world steps between international leaders to prevent a catastrophic confrontation between Christianity and Islam. The parallels between where we are today and where we could be in the near future are clear.

First impression

The Religion War starts interesting right away! The student has become the master. It is not long before logical reasoning and big questions enter the book. This was promising.

The Story

In a considerably nearby future, the world is divided into two worlds. These worlds are the Muslim world and the Christian world. The Christian world also includes every other religious group such as Jews, Hindu’s and small religious groups. A great war is about to break out and the Avatar (the former package delivery guy) attempts to prevent the war, because he feels like it is his responsibility.

Due to inter alia his cold reading skills, he manages to speak to all the important leaders of both sides. Moreover, he goes on a quest to find the one person that can influence the entire world, because that person will be able to prevent the war. All the while, the Avatar analyses the patterns around him, leading him to brilliant solutions for any situation, or any person he speaks with.

Will the Avatar’s reasoning and discovery of patterns help him find the influencer and prevent the war? Well, I can tell you, this book actually has a plot. Hurray!

My opinion

This book was definitely worth the read and a good sequel to “God’s Debris”. The Religion War is not as mind-blowing as the first book, but it definitely explores interesting ideas and big questions. The book is filled with insights that dare you to think differently. It is amazing how the author succeeds in shaking up the way you think, even though it is fiction. I feel like everyone should read both the books, as they are thought-provoking.

The conclusion of The Religion War

The Religion War was a fast, brilliant read filled with thought-provoking philosophies that sound very plausible. I wish there were more books like “God’s Debris” and “The Religion War” because I really enjoy the philosophical and fast format. I read some reviews that claimed there were a lot of holes in Adams’s theories. That may be true, but it does not claim to be anything other than fiction. I would recommend everyone to read the books and just enjoy the mind-boggling insights and discuss them with your peers!

Years ago, I watched the movie “Practical Magic” and I absolutely loved it. It was a pleasing discovery that Alice Hoffman wrote a prequel in 2017. Was The Rules of Magic just as compelling? Find out below!

Book Cover

In this sparkling prequel we meet sisters Frances and Jet and Vincent, their brother.
From the beginning their mother Susanna knew they were unique. Franny with her skin as pale as milk and blood red hair, who could commune with birds; Jet as shy as she is beautiful, who knows what others are thinking, and Vincent so charismatic that he was built for trouble.

Therefore, Susanna needed to set some rules of magic: no walking in the moonlight, no red shoes, no wearing black, no cats, no crows, no candles and certainly, absolutely, no books about magic…

First Impression

The Rules of Magic started off a bit childish, therefore I wasn’t quite sure if this was going to be good. Moreover, the characters seem to be a bit complicated in an unnecessary way. However, the years pass away fast in this book and many life-changing events occur. The childishness fades.

The Story

The book revolves around three siblings: Franny, Jet, and Vincent. If you’ve seen or read “Practical Magic”, you know that Franny and Jet are the aunts of Gillian and Sally. The story starts off in the 50’s when they are teenagers and they are discovering life and themselves. The book ends when they are much older and Gillian and Sally knock on their door.

When Franny turns 17, they receive an invitation to stay at aunt Isabelle’s for the summer. I think the story really kicks off during their summer there, because this is where they discover their descendancy, magic and their curse. This curse entails that the man they are in love with, will die soon if they are in a relationship with them. They all try to outsmart this cruel curse, but will one of them succeed? That is for you to read.

The characters are not very likable, although you do want to continue reading because you want them to be okay. They are not unlikeable though, it’s just that they are convinced that they are this or that, or they should be this or that, and sometimes that just seems unnecessary and perhaps a bit annoying.

As the story develops, many sad situations happen and the book definitely becomes more mature. Actually, it is such a rollercoaster that I have many mixed feelings about the book. I feel like it is more about what the characters experience and have to go through because of their magic than it is about magic.

My Opinion

I loved reading The Rules of Magic, although I didn’t think it was a particularly good book. Confusing, huh? I liked reading it, but I don’t think all the characters develop sufficiently, because underlying it stays a bit bleak. Or maybe the storylines skip too many years at once, so it feels a bit off beat. Overall, I think Vincent’s storyline is most successfully written.

Also, I would have loved to read a bit more about the magic, or their rules for that matter. I did learn something from the book though, “Abracadabra” is Aramaic for “I create what I speak” and I think that’s beautiful.

The conclusion of The Rules of Magic

I am leaning towards 3,5 stars, but that is not an option, so I am giving the benefit of the doubt: 4 stars.

Nadat ik Vele Hemels boven de Zevende had gelezen van Griet op de Beeck was ik benieuwd naar haar andere boeken. Omdat ik de titel Kom hier dat ik u kus wel iets vond en goede verhalen erover had gehoord besloot ik voor dat boek te gaan. Was ik net zo enthousiast over dit boek als over Vele Hemels boven de Zevende? Lees het hieronder!

De flaptekst

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona. Als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn. Seschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen, over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Het gaat over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint, over geheimen en eenzaamheid, over ziekte en zwijgen. Maar ook over de gevaren van sterk zijn, over vergeten en niet kunnen vergeten. Ook gaat het over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.

Kom hier dat ik u kus werd door het DWDD boekenpanel bekroond tot boek van de maand september 2014.

Mijn eerste indruk

De titel vond ik leuk, het is geen uitdrukking die in Nederland gebruikt wordt maar van mij zou dat wel mogen. De kaft is daarnaast geinig en het maakte me ook benieuwd waarom er twee oudere mensen opstaan. Het verhaal gaat namelijk over een kind, vierentwintig- en vijfendertigjarige. Toen ik begon met lezen vond ik het al vrij direct een pittig boek door de kleine tragiek van het menselijk bestaan.

Het verhaal

Kom hier dat ik u kus gaat over Mona tijdens verschillende fases in haar leven. Je leest over de oorsprong van bepaalde gedragspatronen en hoe deze later in haar leven nog spelen. Mona is ingesteld op de harmonie bewaren en stelt daarbij geen persoonlijke grenzen. Als kind wil ze vooral niet “teveel” zijn en als volwassene neemt ze genoegen met minder dan ze verdient. Ze staat toe op een bepaalde manier behandeld te worden, doordat dit is wat ze gewend is. Alles wat ze wilt is aandacht en erkenning, maar dit zoekt ze niet bij de juiste personen.

Wat ik ervan vond

Het boek is zo goed geschreven dat het je ongemakkelijk doet voelen. Je wilt aan de ene kant Mona de goede kant op wijzen en haar een goede pep talk geven over voor jezelf opkomen, aan de andere kant voel je medelijden. In Kom hier dat ik u kus heeft Mona een dak boven haar hoofd, heeft ze genoeg te eten en te drinken, maar de tragedie zit in de hunkering naar liefde en erkenning die uitblijft. Hieruit ontstaan gedragspatronen die ze in haar latere leven meedraagt.

Het menselijk tekort is schrijnend en goed uitgelicht in dit boek, op een eerlijke en niet opdringerige manier. Ik krijg de neiging om de fictieve karakters om haar heen even door elkaar te schudden en wakker te maken. Dit menselijke tekort zie je namelijk ook in het echte leven en dat is zo jammer. Aan het einde van het boek vindt een andere tragedie plaats, zal ze dan eindelijk voor haarzelf kiezen? Lees het zou ik zeggen!

De conclusie van Kom hier dat ik u kus

Het is een mooi en schrijnend boek. Soms wat moeilijk te lezen omdat je zo graag wilt dat Mona haar gedrag verandert en voor zichzelf opkomt. Het gaat over de omgangsregels in een gezin die ook invloed hebben op het individu. Wat mij betreft slaagt Griet op de Beeck er opnieuw in om met een vlotte pen een menselijk verhaal te schrijven. Ik ben zelfs gewend geraakt aan het Vlaams. Als je graag leest over de complicaties van het bestaan, ga dit boek dan ook lezen!

Beoordeling

Als groot fan van mijn katten, was ik erg blij toen ik het boek “Doe en Denk als een Kat” kreeg. Ik wist niet zo goed wat voor soort boek het was, maar het feit dat het met katten te maken had en een guitige titel had vond ik al cool. Bleef ik zo enthousiast tijdens en na het lezen van dit boek? Lees het hieronder!

Flaptekst

In Doe en denk als een kat laat Stéphane Garnier op een vrolijke manier zien wat wij van katten kunnen leren. Maakt een kat zich druk om haar pensioen? Of doet ze werk dat ze eigenlijk niet leuk vindt? Nee, poezen zijn vrij, kalm, wijs, elegant, trots en onafhankelijk.

In dit boek lees je hoe wij ons die bewonderenswaardige kattenkwaliteiten eigen kunnen maken. Hoe we stress de kop kunnen indrukken, ons charisma kunnen vergroten en belangrijke zaken naar onze hand kunnen zetten.

Stéphane Garnier heeft ongeveer veertig kwaliteiten ontdekt die onlosmakelijk met de kat verbonden zijn, maar die heel goed toe te passen in het dagelijkse leven van de mens. Doe en denk als een kat en word een levenslustig, stressvrij, trots en charismatisch iemand.

Het concept

Laat ik beginnen met dit feit: ik begrijp dit boek niet? Probeert de schrijver serieus self help te koppelen aan hoe een kat leeft? Dat is toch volledig appels met peren vergelijken? Of probeert de schrijver grappig te zijn? Want dat lukt dus ook niet zo goed.

Het is wel een geinig concept, dat de schrijver hoofdstukken schrijft met een thema en daarin beschrijft wat we van het gedrag van een kat kunnen leren. Daarbij voegt hij soms “kattengeheimen” toe, een zogenaamde quote van een kat met een les en “de dag van een kat”. Ik vind het concept alleen niet zo goed gelukt omdat het niet inspirerend noch grappig is.

Inhoudelijk

Waarom ik het niet grappig nog inspirerend vind? De auteur schrijft bijvoorbeeld “(…) een kat is erg gehecht aan haar huis, al is het een tweekamerappartement.” Pardon? Wat is er nou weer mis met een tweekamerappartement dan? Daarnaast geeft de schrijver aan dat hij een hekel heeft aan de woorden “Ik weet niet wat ik wil, maar ik weet wel wat ik niet wil.” Volgens mij is dat namelijk een heel goed startpunt voor mensen die nog moeten ontdekken wie zij zijn, wat zij willen en dat soort taferelen. Een vrij natuurlijk proces voor velen in hun puberteit, twintiger jaren en wie weet zelfs daarna. De auteur pleit voor eerlijk zijn, dat antwoord kan ook een eerlijk antwoord zijn. Ook al vind ik het wel een goed punt dat je altijd eerlijk moet zijn tegenover jezelf en anderen.

Wat ik het meest rare vond aan het boek was overigens een ander hypocriet punt. De auteur geeft aan dat je jezelf mooi mag vinden en accepteren zoals je bent. Máár dan geeft hij wel het volgende aan: “Als je wilt lijken op een covermodel, en aan die eisen wilt voldoen (bonenstaken met anorexia, bah!) zal dat vooral zijn omdat je niet op jezelf wilt lijken, je jezelf niet aanvaardt, niet van jezelf houdt.”
WAT? Zeg je “bah” tegen anorexia patiënten? Houd je per definitie niet van jezelf als je een model wilt zijn?

Ik begrijp wel dat de kern van het boek “relax en zorg voor jezelf” is, maar het wordt op zo’n hypocriete, vage, niet realistische manier verwoord. Misschien is er een groep mensen die de woorden bemoedigend vinden. Er zitten namelijk ook wel mooie stukjes in het boek (luister naar je intuïtie, neem de tijd en dergelijke). Toch slaat dit boek de plank mis naar mijn mening.

Conclusie

Het boek had ik in ongeveer drie kwartier uit, als het een echt dik boek was geweest had ik het weggelegd. Ik vind het jammer dat zo’n leuk concept gevolgd wordt door zoveel stompzinnigheid. Als je op zoek bent naar een goed self help boek kies dan Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt of The subtle art of not giving a f*ck.

Oordeel

Kafka on the Shore – Book Barista on the Shore (Crete, Greece). 😉

A lot of people around me are in complete awe of Murakami’s books. Norwegian Wood has been sitting in my bookcase for years, but somehow I still haven’t read it. As multiple people recommended “Kafka on the shore” to me I thought it was time to buy it and read it. Am I as in awe as the others? Find out below!

Book Cover

“A stunning work of art,” the New York Observer wrote of The Wind-Up Bird Chronicle, “that bears no comparisons,” and this is also true of this magnificent new novel, which is every bit as ambitious, expansive and bewitching. A tour-de-force of metaphysical reality,

Kafka on the Shore is powered by two remarkable characters. At fifteen, Kafka Tamura runs away from home, either to escape a gruesome oedipal prophecy or to search for his long-missing mother and sister. And the aging Nakata, who never recovered from a wartime affliction, finds his highly simplified life suddenly upset. Their odyssey, as mysterious to us as it is to them, is enriched throughout by vivid accomplices and mesmerizing events.

Cats and people carry on conversations, a ghostlike pimp employs a Hegel-quoting prostitute, a forest harbors soldiers apparently unaged since World War II, and rainstorms of fish fall from the sky. There is a brutal murder, with the identity of both victim and perpetrator a riddle. Yet this, like everything else, is eventually answered, just as the entwined destinies of Kafka and Nakata are gradually revealed, with one escaping his fate entirely and the other given a fresh start on his own.

The Story

The book switches chapters between the self-named Kafka and Nakata. Kafka is a 15 year old runaway and Nakata is an old man who lost his memory as a kid. Nakata cannot read or hold any memories, but he can talk to cats.

Kafka winds up working in a library where he befriends Oshima and gets to know Ms. Saeki. Soon, wild theories emerge as the story continues, filled with metaphors and metaphysical experiences.

Nakata has to leave as well, he doesn’t know exactly where or why, but he knows it as soon as he sees it. He befriends a lorry driver, Mr Hoshino, who helps him reach that destination.

The book centers on Kafka’s exploration and Nakata and Hoshino’s travels. I didn’t like all the parts of the story, but admittedly I don’t think I fully understand all of the story. Mostly because some questions remain unanswered, but perhaps these can be unravelled by a second read, as Murakami himself suggests.

It is a surrealistic book that leaves you with a feeling of wonder and completion at the same time. I loved the ending of the book, it made the story a necessity for Kafka to enter a much needed same but brand new world.

My Opinion

Although not all twists and turns in the story could captivate me, I really do like the wisdom, philosophies, the close friendships, the exploration and the writing of Murakami in general. The writer succeeds in sucking you into the story, wanting to turn that page and read more. The quotes in this book are beautiful and will keep you thinking about them. An example:

“Things outside you are projections of what’s inside you, and what’s inside you is a projection of what’s outside. So when you step into the labyrinth outside you, at the same time you’re stepping into the labyrinth inside.”

Conclusion

It is obvious that Murakami is a brilliant writer and a very intelligent one too. I am enthusiastic about the book, but perhaps not as much as the people who recommended it. Without a doubt, I will read more books from Murakami and I would certainly recommend this book. To tell you the truth, I may even read it again to fully grasp all the metaphors and connections in the book.

Verdict

Confession: Tuesdays with Morrie had been on my to-read list for years. I could not pick it up because of memories of a family member who passed away due to ALS. I was not sure how I would feel about reading someone living with ALS. Recently, my curiosity took over and I finished the book within a day. Read below why I couldn’t put the book down.

Book Cover

Maybe it was a grandparent, or a teacher or a colleague. Someone older, patient and wise, who understood you when you were young and searching, and gave you sound advice to help you make your way through it. For Mitch Albom, that person was Morrie Schwartz, his college professor from nearly twenty years ago. Maybe, like Mitch, you lost track of this mentor as you made your way, and the insights faded. Wouldn’t you like to see that person again, ask the bigger questions that still haunt you?

Mitch Albom had that second chance. He rediscovered Morrie in the last months of the older man’s life. Knowing he was dying of ALS – or motor neurone disease – Mitch visited Morrie in his study every Tuesday, just as they used to back in college. Their rekindled relationship turned into one final ‘class’: lessons in how to live. TUESDAYS WITH MORRIE is a magical chronicle of their time together, through which Mitch shares Morrie’s lasting gift with the world.

The Story

The book is about Mitch Albom and Morrie Schwart and the story is based on actual events. Mitch was a student in Morrie Schwartz’s class. The latter was a Sociology professor. Morrie had always been an inspirational persona that left an impact on its students. Mitch had lost contact with Morrie, despite of their special bond. However, when Mitch discovered Morrie was diagnosed with ALS and was going to die within a maximum of five years, he reconnected.

Every Tuesday, Mitch visited his old professor and they discussed the bigger themes in life. Morrie lost his bodily functions bit by bit, but with an exceptional grace. He always stayed positive, but above all insightful. With quotes as “The truth is, once you learn how to die, you learn how to live” and “Love each other, or perish” this book discusses the most important things in life from the perspective of someone who is going to loose exactly that.

My opinion

Tuesdays with Morrie grabs a hold of you. It is always incredibly beautiful and sad at the same time to see someone in a dire situation being optimistic, soft and lovable while they have every right to be the opposite. Not once does Morrie act victimized or negatively. What really struck me was that the things Morrie said were on the one hand easy to understand, but on the other hand not always that easy to actually do or live by. He seemed to had really figured it out though. Who is a better adviser on life than someone who is about to leave life anyway?

Conclusion Tuesdays with Morrie

I honestly believe that everyone on this earth should read this book. It teaches bravery (Morrie’s infinite optimism), life lessons, friendship (Mitch and Morrie), forgiveness, life/death in a very respectful manner and insights that will stay with you for a long time. I want to finish this conclusion with a beautiful quote. I wonder what you think of it:

“So many people walk around with a meaningless life. They seem half-asleep, even when they’re busy doing things they think are important. This is because they’re chasing the wrong things. The way you get meaning into your life is to devote yourself to loving others, devote yourself to your community around you, and devote yourself to creating something that gives you purpose and meaning.”

Verdict

Voor mijn verjaardag had ik Joe Speedboot gekregen. Een erg goed boek die ik al in mijn boekenkast had staan. Om die reden ging ik het boek ruilen. Omdat ik goede recensies over Vele hemels boven de zevende had gelezen, besloot ik voor dit boek te gaan. Ben ik ook zo lovend als de meeste recensies? Lees het hieronder.

De flaptekst

“Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt. Geheimen die te groot lijken. De complexe kunst van het jong zijn. Obstakels die bergen worden, amper te beklimmen. Over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.

In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk. 
Griet Op de Beeck heeft een indrukwekkend debuut geschreven. Met prachtige zinnen en oorspronkelijke observaties creëert ze niet alleen intrigerende personages, maar schetst ze ook een treffend beeld van deze tijd.

Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar. Deze schrijfster is gekomen om te blijven.”

Mijn eerste indruk

In het begin was ik nog niet onder de indruk. Ik moest wennen aan het taalgebruik – “ge” en “gij” en “zeveren”. Daarnaast miste ik nog echte spanning of diepte in het boek. Ik wilde gek genoeg wel telkens blijven doorlezen in het boek. Dat beloofde potentie!

Het verhaal

Het is een boek waarin vanuit 5 perspectieven wordt geschreven. Op deze manier maak je kennis met meerdere personages en verschillende leefwerelden. Het zijn 5 “gewone” mensen met elk een “elk huisje heeft een kruisje” verhaal. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en zij hebben ook hun eigen unieke levens.  Je leest naast hun eigen unieke verhalen ook wat ze over elkaar vinden.

Het verhaal is heel realistisch, het voelt als levensechte portretten. Het laat ook zien dat iedereen zijn eigen lasten te dragen heeft en hoe verschillend daarmee om wordt gegaan.

De personages

Ik vind het een goede keuze om personages te kiezen met verschillende leeftijden omdat dit zorgt voor andere leefwerelden en belevingswerelden. Ik vond Lou (waarvan ik heel lang dacht dat het een jongetje was tot dat het over rokjes ging) en Eva sympathiek. Bij de overige personages had ik dat gevoel wat minder. Ik vond het wel interessant om over hen te lezen.

Ik vind dat de karakters niet genoeg uitgediept zijn, wellicht omdat het er relatief veel zijn. Je leert de personages wel kennen, maar er blijven sommige dingen mysterieus gehouden. Dat was wat mij betreft jammer want daardoor voelde het alsof het nog niet helemaal af was. Juist omdat je zo meeleeft met de karakters wil je alles weten.

De conclusie van Vele hemels boven de zevende

Het verhaal moest op gang komen, maar uiteindelijk is dit een boek waarbij je alleen maar wilt doorlezen. Ik wil niet teveel verklappen, maar het einde is zo onverwacht en zo heftig dat het je echt raakt. Het is altijd een goed teken als een boek je echt kan raken, want dat gebeurt niet zomaar. Ik raad dit boek absoluut aan!

Beoordeling

Salam Europa! had ik gekregen voor mijn vorige verjaardag. Ik was begonnen in het boek, maar ben toen toch andere boeken gaan lezen. Ik kwam namelijk niet helemaal in het verhaal, maar ik wilde het onlangs toch weer een kans geven. Nou ik kan je vertellen, dat was een goede keuze! Lees hieronder waarom.

Flaptekst

Sjeed Djamal, docent oriëntalistiek aan de Universiteit van Amsterdam, woont al lange tijd in Nederland. Op een dag krijgt hij een reisboek in handen van een Perzische sjah, die in de negentiende eeuw door Europa reisde. Sjeed Djamal vindt het fascinerend. Nieuwsgierig besluit hij om deze reis zelf te maken, met een afstand van anderhalve eeuw.

Samen met zijn student Iris wijdt hij zich aan de geschriften van de sjah en zijn medereizigers. Hij ziet hoe de sjah dwars door Europa reist, en zelfs door België en Nederland. Op die manier volgt hij de reusachtige karavaan van de sjah die steeds dieper het continent in trekt. Gaandeweg dringt de geschiedenis, maar ook het heden van Europa, steeds dieper tot Sjeed en zijn assistente door.

Salam Europa!, de nieuwe, grote roman van Kader Abdolah, is een boek over nieuwsgierigheid en belangstelling voor de ander. Het is een overrompelende roman, over de schoonheid en de betekenis van het over de grenzen kijken, waarin realiteit en verbeelding door elkaar lopen. Tegelijk is dit boek een vertelling over het heden, waarin Kader Abdolah de gebeurtenissen van nu, rondom de immigratie en de terreur, op een onvergelijkbare manier in zijn verhaal verweeft, wat het een hoogst actuele roman maakt. 

Het verhaal

Salam Europa! bevat korte hoofdstukken, waardoor je ook gemakkelijk tussendoor even een hoofdstukje kan lezen. Het wisselt Kader’s eigen verhalen af met de verhalen over de sjah. Ik vond het origineel dat Kader soms ook heel spontaan schreef wat hij op dat moment aan het doen was, bijvoorbeeld dat hij de nieuwste Macbook had gekocht en nu aan het schrijven was in een café. Hoe dieper je in het boek komt, hoe meer je wordt meegezogen totdat je alleen nog maar wilt verder lezen.

De reis door Europa heeft de sjah destijds echt gemaakt. Het leuke is dat je daardoor zelf ook een beetje meereist naar alle plekken waar hij naartoe ging. Het is echt gaaf om te lezen dat de sjah Bismark en andere grote (politieke) figuren uit de geschiedenis heeft ontmoet. Zo krijg je ook een klein kijkje in het privéleven van koningin Victoria, de schilder Monet en ga zo maar door. De verwondering van de sjah over hoe het leven verschilt van zijn leven in Perzië is interessant.

De karakters

Ik heb een diep respect gekregen voor Kader Abdolah (of Sjeed Djamal). Hij is als vluchteling naar Nederland gekomen en schrijft nu zo prachtig in het Nederlands. Ik heb bewondering voor hoe hij zoveel van zijn leven heeft kunnen maken, nadat hij zoveel heeft meegemaakt. Hoe meer je zijn persoonlijke verhalen leest, hoe meer de bewondering en het respect groeit.

Mijn mening over de sjah is verdeeld. Omdat het voelt alsof je met hem op reis bent, begin je hem ook te waarderen. Ondanks zijn harem, ondanks zijn opvatting over vrouwen, ondanks zijn gedrag tegenover Banoe (hier ga ik maar niet te diep op in om spoilers te voorkomen) en ondanks dat hij in “wij-vorm” praat als hij alleen zichzelf bedoeld.

De sjah is zoals je van een sjah zou verwachten egocentrisch, maar doordat je zijn diepe gedachten leest kun je wel verklaren waar dat vandaan komt. Het is dan ook een buitengewoon goed uitgewerkt karakter, het is duidelijk dat Kader Abdolah uitgebreid onderzoek heeft gedaan.

Wat ik er van vond

In één woord: geweldig! Ik raad Salam Europa! aan iedereen aan omdat het zoveel verschillende facetten heeft. Het is een historisch boek, het is een reisboek, het is een actueel boek door de delen over Kader Abdolah en het is een goed geschreven boek.

Dat Kader Abdolah zelf ook een vluchteling is geweest en nu zulke goede boeken schrijft en universitair docent is geeft een extra dimensie aan het boek, het heeft iets aandoenlijks. Voor mij voelde het alsof hij Europa met het Midden-Oosten wilde verbinden. Het boek heeft iets verzoenends, verbindend.

Conclusie van Salam Europa!

Ga dit boek lezen! Ga op reis met de sjah en leer ondertussen een klein beetje over Kader Abdolah zelf. Ik vond het echt een heel gaaf boek en ik ben heel blij dat ik het weer opgepakt had. Kader’s schrijfstijl is leuk en toegankelijk, het leest vlot weg en de combinatie in het verhaal is gewoon simpelweg gaaf.

Mijn recensie over de bijbel voor ongelovigen deel 1 was bijna een lofzang (je vindt hem hier). Ik bewonder Guus Kuijer zijn schrijfstijl, gevatte humor terwijl hij subtiel blijft en zijn levendige omschrijvingen nog steeds net zoveel. Toch heeft het 1,5 jaar voordat ik het tweede deel las. Waarom? Tja, weet je wel niet hoeveel boeken er te lezen zijn. 😉 Je leest hieronder of ik De bijbel voor ongelovigen, Deel twee, De uittocht en de intocht ook zo gaaf vond en of ik het derde deel ook ga aanschaffen.

De flaptekst

“De uittocht en de intocht van Guus Kuijer is het tweede boek in de reeks De Bijbel voor ongelovigen. Het boek bevat een aantal van de allermooiste verhalen uit de wereldliteratuur. In deel twee draait het om de Bijbelboeken Exodus tot en met Rechters. Ze gaan over Mozes, Jozua en Simson, over hoe het volk van Israël uit Egypte wegvlucht en in Kanaän terechtkomt, over het Beloofde Land en de val van Jericho. Eén thema is steeds aanwezig: de Israëlieten worden telkens opnieuw verleid door vreemde volken en hun goden.
Zowel voor wie de Bijbel kent als voor wie er nooit in las is De Bijbel voor ongelovigen een reis door een bekende wereld die ons toch zo vreemd is. De Bijbel van Guus Kuijer leest als een roman. Dit tweede deel was genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2014.“

Het verhaal

Net als in het eerste deel schrijft Guus Kuijer vanuit verschillende perspectieven. Het boek beslaat Exodus, Jozua en Rechters uit de Bijbel, maar dan verteld in Guus Kuijer zijn eigen woorden en met een hoop van zijn eigen fantasie. Deze verhalen gaan over de uittocht uit Egypte en in de intocht in Israël. Ik ben zelf alleen bekend met de grote lijnen van de Bijbelverhalen, dus ik heb ook nog eens wat geleerd.

De bijbel voor ongelovigen, Deel twee, De uittocht en de intocht leest nog wat ernstiger dan het eerste deel. De verhalen lenen zich er wellicht ook meer voor en er wordt meer gegild/geschreeuwd en getierd.  Naast de grootse daden stipt Guus Kuijer ook de menselijkheid van de personages aan: “Wanneer er op de wereld groot onrecht geschiedt, ben je geneigd je ogen te sluiten en je handen tegen je oren te drukken.” Niemand zou het er mee zijn eens dat je zo om moet gaan met onrecht, maar dit gebeurt wel als je naar de (mondiale) samenleving kijkt.

Ik vind het nog steeds een interessant concept, dit “vertalen” en toegankelijk maken van de Bijbelverhalen. Ik kan me voorstellen dat de zelf bedachte gevoelens, gedachtes en emoties van de personages storend kunnen zijn als je de Bijbel heel goed kent, maar als je er een beetje open voor kunt staan (of de verhalen niet kent) is het briljant.

Wat ik ervan vond

Guus Kuijer heeft met De bijbel voor ongelovigen, Deel twee, De uittocht en de intocht weer een fascinerend boek geschreven. Zijn doel, om ongelovigen bekend te maken met de Bijbelverhalen, is wat mij betreft nobel. Vooral omdat het niet geschreven is vanaf een gelovig perspectief, maar neutraal en beschrijvend. Ik vind het echt heel knap dat je van bestaande verhalen op deze manier fictie kunt schrijven.

Zijn zinnen zijn vloeiend, zijn humor gevat en zijn verhalen boeiend.

Conclusie van De Bijbel voor ongelovigen, Deel 2 De Uittocht en de Intocht

Ik raad iedereen aan De bijbel voor ongelovigen, Deel twee, De uittocht en de intocht te lezen. Naast een opfrissing van, of een toevoeging aan je algemene Bijbelkennis, is het ook mooi, grappig en intrigerend geschreven. Natuurlijk moet je niet denken dat dit boek 1 op 1 uit de Bijbel komt, want er is een hoop schrijversvrijheid bij dit boek te pas gekomen. Ik zet in ieder geval deel 3 alvast op mijn te lezen lijstje.