“Pogingen iets van het leven te maken” van Hendrik Groen is erg populair. Ik was al een tijdje benieuwd naar dit boek, dus ik besloot het te gaan lezen. Ik vind de dagboek stijl sowieso leuk bij de Bridget Jones boeken. Is dit boek met een goede reden zo populair? Lees het hieronder!

De flaptekst 

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffie drinken achter de geraniums en wachten op het einde?

In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage…

Mijn eerste indruk

Hendrik Groen beschrijft schijnende situaties met een geinige, vlotte pen. De dagboek stukjes zijn lekker kort, dus je kunt tussendoor gemakkelijk een paar pagina’s lezen en het boek weer wegleggen. Ik lachte vanaf het begin al een paar keer hardop!

Het verhaal

Hendrik Groen woont in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord. Hij schrijft in zijn dagboek over medebewoners, het personeel en de regels die ingesteld worden. De bewoners zijn dol op roddelen en over onzin praten, maar Hendrik Groen niet. Ook heeft hij niet veel op met betuttelend personeel. Samen met een paar bevriende bewoners gaat hij eens in de zoveel tijd op pad. Onder andere op deze manier doet hij zijn pogingen iets van het leven te maken.

De kracht van dit boek is dat je je helemaal kunt voorstellen in wat voor situatie hij zit. Ondanks dat je zelf nog lang niet bejaard bent. Misschien helpt het dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. Hij beschrijft de pietluttigheid van sommige ouderen en regels erg goed. Een voorbeeld hiervan is de daad van “verzet” door koek in een aquarium te gooien, waardoor het halve huis op zijn kop staat.

Wat ik ervan vond

Dit is een erg leuk boek! Ik vind het alleen jammer dat ik de auteur heb gegoogeld tijdens het lezen. Een tip is om dat niet te doen.

Ouderen kunnen de grootste pesters zijn en de regels die worden opgelegd voelen soms erg betuttelend. Ik denk dat mijn generatie gek zou worden als verzorgingshuizen in de toekomst nog zo zijn ingericht. Hendrik Groen brengt het echter zo grappig in zijn dagboek, dat het zeker de moeite waard is om te lezen! Maar ook gebeuren er verdrietige dingen. Een lach en een traan dus.

Conclusie van Pogingen iets van het leven te maken

Dit boek is erg leuk om te lezen en in zijn serieusheid ook luchtig en grappig. Voor mensen die werken of wonen in een verzorgingstehuis zal het vast een feest der herkenning zijn. Ik ga “Zolang er leven is” van Hendrik Groen ook nog wel een keertje lezen. Pogingen om iets van het leven te maken is in ieder geval een aanrader!

Beoordeling

Oorlog is vrede (war is peace)
Vrijheid is slavernij (freedom is slavery)
Onwetendheid is kracht (ignorance is strength)

Het was weer eens tijd om 1984 van George Orwell te herlezen. Een klassieker, gepubliceerd in 1949. Het feit dat het boek al zo oud is, maakt het des te intrigerender. Was ik weer net zo onder de indruk als de vorige keer dat ik het boek las? Lees het hieronder!

De flaptekst

Nieuwspraak, Big Brother: het vocabulaire uit 1984 is sinds de eerste publicatie in 1949 in onze taal opgenomen en een eigen leven gaan leiden. Een ambtenaar op het ministerie van Waarheid raakt verstrikt in een strijd tegen de alles doordringende Partij. Hij wordt gekweld door zijn gedoemde liefde voor Julia. In Orwells steeds weer herdrukte anti-utopie verkeert de wereld in de wurggreep van een systeem. Het is gegrondvest op de verbreiding van angst, haat en wreedheid en dat iedere vorm van persoonlijke vrijheid en individualiteit uitsluit.

1984 is onveranderd actueel als een benauwend nauwkeurige blauwdruk van alle dictatoriale regimes.

Mijn eerste indruk

Het boek is al direct benauwend, zoals het hoort bij een dystopie. Ik had het boek wel beter in het Engels kunnen herlezen, want “Grote Broer” en “nieuwspraak” klinken toch net wat minder intimiderend.

George Orwell schetst direct een doodenge wereld waar je meer over wilt lezen.

Het verhaal

Het boek draait om Winston Smith die nieuws uit het verleden herschrijft zodat het past in het verhaal van het regime. Hij werkt bij het Ministerie van Waarheid (maar eigenlijk dus leugens). Hij schrijft op zijn eigen houtje stiekem een dagboek. Daarin schrijft hij over verzet tegen het regime en over zijn stiekeme liefde voor Julia.

De wereld bestaat uit drie gebieden, Winston woont in Londen, Oceanië. De ene keer is Oceanië in oorlog met Oostazië, de andere keer met Eurazië. Winston herschrijft het verleden op basis van met wie ze in oorlog zijn op dat moment. Maar ook het chocoladerantsoen wat omlaag gaat, wordt uiteindelijk beschreven alsof het omhoog gaat. Alles wordt verdraaid zodat het in het plaatje van het regime past, en al het oude bewijs wordt vernietigd. De partij is altijd correct, zelfs als 2 + 2 = 5 wordt beweerd door hen.

Het systeem is zó eng dat er nieuwspraak wordt ontwikkeld: woorden worden geschrapt zodat je niet eens in verzet kúnt denken. De gedachtenpolitie zorgt ervoor dat al je gedachten in lijn zijn met de partij en dat je van Grote Broer houdt. Je wordt continu in de gaten gehouden. Alleen de “lage” proles hebben wat gedachten “vrijheid”.

Winston vertrouwt één persoon van de kernpartij met zijn gedachten van verzet, maar hoe loopt dit af?

Wat ik ervan vond

Jemig, wat een briljant, eng en intrigerend boek zeg! George Orwell had een goed vooruitziende blik met het in de gaten gehouden worden. Als je de bewinden van Hitler, Mao en Stalin combineert en daar nog een flinke schep bovenop doet, dan kom je uit bij het bewind van Engsoc uit 1984. Het is buitengewoon slim geschreven en het gaat ver in zijn politiek, maar het is wel realistisch. Mijn grote hoop is dat het nooit zó ver komt.

De conclusie van 1984

1984 is met recht een klassieker en een dikke aanrader. Ik voelde me na het herlezen dagenlang “unheimlich” zoals het Duitse woord mooi uitdrukt. Het is waarschijnlijk wel beter om het boek in het Engels te lezen, als dat een optie voor je is. George Orwell slaagt erin om een geloofwaardige wereld neer te zetten waarin geen mens wil wonen.

Bonus meme

Omdat deze meme goed past bij de huidige wereld en bij die van George Orwell:

Beoordeling

Onlangs was ik bij “Noorderwoord” – een literair evenement in Amsterdam Noord. Één van de aanwezige schrijvers was Johan Goossens. Cabaretier en voormalig leraar aan een ROC in Amsterdam. Ik vond hem dusdanig grappig dat ik wel een boek van hem wilde lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Het beloofde een grappig boek te worden, lees hieronder of dat klopt!

De flaptekst

Norwegian Wood had ik al járen in mijn kast staan. Ik was een keer begonnen met lezen, maar ik vond het wat saai. Ik besloot nu toch het hele boek te gaan lezen. Hoe was het boek uiteindelijk? Lees het hieronder!

De flaptekst

Toru Watanabe is een eerlijke, stille en buitengewoon serieuze jonge student in Tokio. Hij is dol op een mooie jonge vrouw genaamd Naoko. Hun wederzijdse liefde wordt getekend door de tragische dood van hun beste vriend jaren geleden. Toru went aan het campusleven en de eenzaamheid en afzondering die hij daar ervaart. Naoko kan de druk en verantwoordelijkheid van het leven niet verdragen. Terwijl zij zich verder terugtrekt in haar eigen wereld, vindt Toru aansluiting bij de andere studenten en voelt hij zich aangetrokken tot Midori, een jonge, onafhankelijke en seksueel geëmancipeerde vrouw.

Mijn eerste indruk

Ja, toch wel wat saai. De schrijfstijl is wel erg mooi, daardoor wil ik wel doorlezen. Het is me ook nog niet helemaal duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. De hoofdkarakter spreekt ook nog niet echt aan. Door de schrijfstijl en de stijl in het algemeen besluit ik het toch een kans te geven.

Het verhaal

Norwegian Wood wordt geschreven vanuit de ik-figuur Watanabe. Hij studeert in Tokio, waar hij niet echt aansluiting vindt met zijn medestudenten. Per toeval komt hij Naoko tegen, de vriendin van zijn overleden vriend Kizuki. Ze zijn beiden nog diep geraakt door de zelfmoord van Kizuki. Ze bouwen een vriendschap op totdat Naoko ineens verdwijnt. Het blijkt dat ze in een soort commune / kliniek is gaan wonen omdat het niet goed met haar gaat. Ondertussen sluit Watanabe een soort van vriendschap met Nagasawe, een rokkenjager en met Midori, een bijzondere dame.

Watanabe bezoekt Naoko een aantal keer, waar hij ook een vriendschap sluit met Reiko. Het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen met heftige verledens. De thema’s eenzaamheid en de dood zijn dan ook een draad door het verhaal heen.

Watanabe is op zoek naar een plek in de wereld met de mensen om hem heen. Hij staat voor keuzes, Naoko of Midori? Afstand of nabijheid? Wat wil hij nu eigenlijk echt? Ondertussen doet hij op zijn manier zijn best in het leven.

Wat ik ervan vond

Na de eerste hoofdstukken wordt je steeds meer het verhaal in gezogen. Ik voelde me soms echt alsof ik in Japan was. De schrijfstijl van Murakami is dan ook uitmuntend, zelfs ondanks dat dit een vertaling is. Het is wel moeilijk om de hoofdkarakter echt goed te begrijpen, zijn emotionele range en omgang is nu eenmaal heel anders. Ook de mensen om hen heen lijken niet uit het echte leven gegrepen te zijn, maar dat kan ook met een andere cultuur te maken hebben?

De conclusie van Norwegian Wood

Dit is een lastig boek om te beoordelen. Aan de ene kant is het prachtig, heel mooi geschreven en een bijzonder verhaal. Aan de andere kant gebeuren er zoveel nare dingen, is Watanabe niet perse een likeable karakter en zijn sommige stukken wel erg vreemd of saai. Uiteindelijk ben ik toch positiever over dit boek dan toen ik het begon te lezen. Ook al is het verhaal zelf hier en daar vreemd of saai, je wordt echt in het verhaal gezogen en de gevoelens die je krijgt terwijl je het leest blijven nog even bij je.

Na Kafka on the shore en Norwegian Wood ben ik van plan meer Marakami boeken te lezen.

Beoordeling

Heather Morris interviewed Lale Solokov for years about his experiences during the Second World War. He arrived in Auschwitz in 1942. This book is a retelling of his experiences. Historical fiction but of course non-fiction as well. Read my review below.

Book Cover

The Tattooist of Auschwitz is based on the true story of Lale and Gita Sokolov, two Slovakian Jews who survived Auschwitz. When Lale, given the job of tattooing the prisoners, saw Gita waiting in line, it was love at first sight. In that moment he determined to keep them both alive. This is a story of hope and of courage.

For readers of Schindler’s List, The Man Who Broke into Auschwitz and The Boy in the Striped Pyjamas comes a heart-breaking story of the very best of humanity in the very worst of circumstances. I tattooed a number on her arm. She tattooed her name on my heart. In 1942, Lale Sokolov arrived in Auschwitz-Birkenau.

His job was tattooing the prisoners marked for survival. Scratching numbers into his fellow victims’ arms in indelible ink to create what would become one of the most potent symbols of the Holocaust. Waiting in line to be tattooed, terrified and shaking, was a young girl. For Lale – a dandy, a jack-the-lad, a bit of a chancer – it was love at first sight.

So begins one of the most life-affirming, courageous, unforgettable and human stories of the Holocaust: the love story of the tattooist of Auschwitz.

My first impression

Very sad, very well written. It is bizarre to realize what people had and have to endure in life. It must not have been easy to talk about his experiences. I can’t put this book down, even though it’s very sad.

The story

Lale volunteered to be taken away from his home in Slovakia in order to save his family. His destination was unknown. He arrived at Auschwitz in 1942 and managed to survive all his years there. He got a job as a tattooist, numbering the arriving people. Due to his extensive language skills. This job kept him relatively safe. He traded jewels from Canada*  for food and other “luxury” products with two Polish men who worked at Auschwitz.

He shared his extra food with the girl he loved and met at Auschwitz: Gita. But he also gave his food to a variety of people at the camp.  His generosity ends up saving his life.

The story is about the determination to survive, humanity in a place where humanity seems lost, tragedy and horror.

*the place where the belongings of the people sent to Auschwitz were sorted.

My opinion

This book really makes you feel a lot of emotions. I read many books about the Holocaust, fiction and non-fiction, but you can never get used to reading about it. There will always be grief, sadness and shock. Although Heather Morris’s writing itself is not great, it is good enough. It is important that these testimonies are available and known to the public.

The conclusion of The Tattooist of Auschwitz

Lale Solokov’s story is an unlikely one. He survived hell on earth. The book isn’t an easy read, but his life wasn’t either. I recommend reading this book. However, bear in mind that not all facts presented in this book are precisely historically accurate.

Verdict

Het was al een tijdje geleden dat ik een boek over de Tweede Wereldoorlog had gelezen. Daarom besloot ik deze te herlezen. Ik vind dat je geen kopjes koffie kunt geven aan de verschrikkelijke ervaringen van anderen. Maar wel aan de stijl e.d.. Lees hieronder wat ik van het boek vond.

De flaptekst

Al jaren vertelt Theo (Maurice) Coster op scholen en aan familie en vrienden zijn verhaal over de oorlog. In het jaar dat hij 80 wordt en Anne Frank 80 zou zijn geworden, heeft hij zijn verhaal vastgelegd in een boek en een documentaire.

Anne Franks dagboek vormt een belangrijk ooggetuigenverslag van de Jodenvervolging. Hierdoor is Anne Frank een icoon geworden voor de ruim zes miljoen slachtoffers. Om haar leven en rol te kunnen begrijpen, moet men luisteren naar de personen die daar samen met haar waren.

Theo Coster hernieuwde het contact met zijn 6 voormalige klasgenoten van Anne Frank. Aan de hand van herinneringen aan het toenmalige Amsterdam en het doorgangskamp Westerbork bespreken de klasgenoten hoe het hun vergaan is. Hoe de oorlog én Anne Frank invloed hebben gehad op hun leven. In Klasgenoten van Anne Frank komen hun verhalen tot leven. Via de gesprekken, maar ook via foto’s, eigen dagboeken en brieven.

Mijn eerste indruk

De intentie van de schrijver is direct duidelijk. Theo Coster wilt het verhaal vastleggen zodat het niet vergeten wordt. Hij neemt contact op met overlevenden uit de klas van Anne Frank. Hij zat zelf ook in die klas. Zelf was hij ondergedoken geweest, onder de naam Theo Coster, deze naam heeft hij de rest van zijn leven aangehouden.

Het verhaal

In het boek gaat Theo Coster in gesprek met oud klasgenoten over hun ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Hierbij komt Anne Frank ook aan bod. De klasgenoten bezoeken plekken zoals Westerbork en het Merwedeplein. Het is duidelijk dat zij zelf nog steeds verwonderd zijn over wat hun is overgekomen. Misschien zijn ze zelfs nog overdonderd. Een aantal klasgenoten waarmee hij spreekt zijn ondergedoken geweest. Een aantal zijn naar Westerbork en Bergen-Belsen gestuurd. In Bergen-Belsen hebben zij Anne Frank nog gezien, uitgemergeld en ziek.

Wat ik ervan vond

Dit boek leest gemakkelijk weg. Het is een goede introductie voor degenen die nog niet veel over de jodenvervolging weten. Ik vond het interessant en verdrietig om over hun ervaringen te lezen. De stijl is wat simplistisch. Maar de ervaringen zijn dit niet.

De conclusie van Klasgenoten van Anne Frank

Het is goed dat men hun verhaal doet, ook voor allen die niet zijn teruggekomen. Hoeveel je ook over de Tweede Wereldoorlog leest, het blijft altijd tragisch. Het moet erg moeilijk zijn om over deze periode te praten. Maar het is wel heel belangrijk! Ik raad dit boek dan ook aan.

Beoordeling

Duizend kopjes koffie voor de moed om de ervaringen te delen. Vier vanwege de schrijfstijl.

Toen ik dit boek “Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde” van Michael Lewis kreeg, had ik er nog niet eerder van gehoord. Door de achterflap te lezen had ik wel direct het idee dat dit helemaal een boek voor mij is. Klopte dat? Lees het in deze recensie!

De flaptekst

Twee breinen onderzoekt de vriendschap en de theorieën van de twee Israëlische academici Daniel Kahneman en Amos Tversky. Hun ideeën over het menselijk oordeel en het nemen van beslissingen hebben een onschatbare invloed gehad op de psychologie en de gedragseconomie. Hun onderzoek toonde aan dat zelfs de beste statistici hun oordelen en beslissingen sterker laten beïnvloeden door emotie dan door rationale analyse. Michael Lewis schreef een fantastische dubbelbiografie over deze bijzondere vriendschap.

Mijn eerste indruk

Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde begint met een reeks voorbeelden over hoe keuzes worden gemaakt. De voorbeelden spraken me niet direct erg aan (sport e.d.). Het gedachtegoed sprak me echter wel aan. Toen kwam hoofdstuk twee. Dat hoofdstuk begon met achtergrondinformatie over de psycholoog Danny Kahneman. Vanaf dat moment wilde ik alleen maar verder lezen. Wat interessant allemaal!

Het verhaal

De focus ligt in dit boek op Danny Kahneman en Amos Tversky. Aan bod komen hun privé-leven, hun onwaarschijnlijke vriendschap en de theorieën die ze samen ontwikkelden. Als sociologe/historica weet ik niet hoe hun theorieën hedendaags in de psychologie worden ontvangen, maar ik vond het in ieder geval waanzinnig interessant!

Zij onderzochten jarenlang door middel van experimenten hoe mensen keuzes maken. De mens blijkt minder rationeel dan werd gedacht.  Ze haalden verschillende theorieën onderuit (waaronder hun eigen) en kwamen met nieuwe theorieën. Het boek staat dan vol met prachtige stellingnamen, zoals: Het menselijk vermogen om te oordelen werd verstoord door wat memorabel was.

De vrouw van Tversky noemde de vriendschap als een huwelijk. Ze waren samen één brein. Het is altijd opwindend als twee briljante denkers samen nog briljanter denken.

Wat ik ervan vond

In één woord: geweldig. Tijdens het lezen voelde ik me weer een beetje in de collegebanken zitten. Ik houd van dat gevoel. Het is erg interessant om te lezen hoe hun onderzoeken door de tijd heen evolueerden, ongeacht of je de theorieën als valide beschouwt. De persoonlijke verhalen ervaar ik als een toevoeging, omdat de achtergrond van een wetenschapper de (academische) keuzes beïnvloedt die hij of zij maakt. Ik heb dit boek echt verslonden en ik voel me helemaal academisch geïnspireerd.

Conclusie van Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde

Twee breinen, een vriendschap die ons denken veranderde is een dikke aanrader als je geïnteresseerd bent in de psychologie. Keuzes zijn een elementair onderdeel van het bestaan, dus het is interessant om te lezen hoe deze twee daarover dachten. Wat mij betreft is het boek een goede mix van theorie, privé en de (academische) wereld.

Beoordeling

The old man and the sea is the first Hemingway book that I read! It is a highly praised classic and I was very curious to find out what was so great about it. I love reading all sorts of books and genres and I thought this book should be on my read list, as it greatly influenced story writing from that point on. It even won a Nobel Prize for Literature! What did I think of this classic? Find out below!

Book Cover

Set in the Gulf Stream off the coast of Havana, Hemingway’s magnificent fable is the tale of an old man, a young boy and a giant fish. This story of heroic endeavour won Hemingway the Nobel Prize for Literature. It stands as a unique and timeless vision of the beauty and grief of man’s challenge to the elements.

My First Impression

The book starts off with an old fisherman, Santagio, who did not catch any fish for a long time. He is regarded as unlucky and the boy that used to fish with him is not allowed to do so anymore by his parents. He decides to go fish on his own and goes farther out than he’d normally go. The story did not really get a hold on me in the beginning, but it was okay enough to read further.

The Story

As Santagio is alone and far away from the mainland, he hooks a very big fish. The fish is so big, that he cannot really handle it by himself. He adjusts the line so the fish doesn’t break the pole, but it results in the fish dragging him out even farther into the sea. Santiago admires the fish, but he also knows that he must kill him. He struggles until the fish gets tired and he sees an opportunity. When this task is finished, he is left with another task: getting back to shore. Will he be able to get to shore and if so, is the captured fish still with him? That is for you to read.

My Opinion

I feel like I should be blown away by the book and that I should think it’s brilliant, but… I don’t. Even though it is amazing that Hemingway changed the way authors write and that he could capture man vs. nature in a short novel. It is obvious that the story is not to be praised by its story alone, but by Hemingway’s style and his capability to write a full story of internal and external battles in just 118 pages. I do appreciate the contrasts and metaphors and I do understand why it is a classic. What matters most to the story are the elements of perseverance, masculinity and survival.

The conclusion of The old man and the sea

The Old Man and the Sea is beautifully written, full of metaphors and contrasts and innovative. However, personally I did not feel the thrill of reading this book. I can imagine I would have felt if I read it when it was published in 1952. I do recommend reading it, just to learn why this book had such an impact. Perhaps it will have a more lasting impact on you, because when I read other reviews, that is what most people experience.

Verdict

De boekhandelaar van Kaboel (of The Bookseller of Kabul zoals ik hem heb gelezen) kwam ik toevallig tegen. Het leek me een interessant boek, omdat iemand die boeken verkoopt onder verschillende bewinden die tegen boeken zijn wel erg gepassioneerd moet zijn. Daar houd ik wel van. Het boek bleek toch wel een andere insteek te hebben, daarover schrijf ik meer hieronder.

De flaptekst

De conclusie van De boekhandelaar van Kaboel

Al met al is dit een interessant boek die schippert tussen literaire roman en non-fictie. Verwacht geen verhaal over de wereld van boeken, maar over een Afghaanse familie. Ik heb meer geleerd over de Afghaanse cultuur en over de manier waarop zij leven. Natuurlijk begrijp ik dat om 1 familie gaat en niet over de gehele bevolking.

Het is geen luchtige kost, maar het schetst wel een helder portret. Ik raad dit boek wel aan, vooral als je geïnteresseerd bent in andere culturen.

Beoordeling

Jaren geleden had ik “Backpack” van Emily Barr gelezen – een verrassend goed boek en positief uniek. Ik dacht destijds dat ik een soort reis chicklit in handen had, maar het is meer dan dat. Onlangs kwam ik toevallig twee boeken in de uitverkoop tegen van deze schrijfster, ik kon ze dus niet laten liggen. Was ik ook zo positief over Cuba Libre? Lees het hieronder!

De flaptekst

Genoeg van je eigen leven? Steel dat van een ander!
Wanneer de relatie van Maggie op de klippen loopt, verhuist ze naar Brighton. Omdat het aanknopen van nieuwe vriendschappen wil maar niet lukken. Uit eenzaamheid ontwikkelt Maggie een dwangmatige belangstelling voor haar buren Libby en David. Na de geboorte van hun baby heeft Libby haar baan opgezegd, maar haar nieuwe leven als fulltime moeder bevalt haar maar matig. Juist wanneer ze heeft besloten dat ze weer een baan gaat zoeken, vertelt David dat hij een sabbatical wil nemen en hij haalt Libby over om een half jaar naar Cuba te gaan om Spaans te leren.
Maggie volgt haar buren naar Havana, waar haar verleden – en dan vooral de gewelddadige dood van haar jongere zus – haar begint te kwellen. En terwijl Maggies eigen leven haar stukje bij beetje ontglipt, probeert ze dat van Libby over te nemen…

Mijn eerste indruk

Het boek wisselt hoofdstukken af tussen Maggie en Libby. Van Maggie is al snel duidelijk dat ze een zielig bestaan heeft en dat ze nog iets heftigs uit het verleden moet verwerken. Libby was een advocate en nu een huismoeder met een baby. Emily Barr schrijft op een soort positieve rauwe manier. Dit zorgt ervoor dat je direct het boek wordt ingezogen en meer wilt lezen. Ik was direct benieuwd hoe het deze karakters zal vergaan en hoe ze elkaar zouden ontmoeten.

Het verhaal

De hoofdstukken draaien dus om Maggie en Libby. De andere hoofdkarakters zijn David (de man van Libby), Charlie (de baby van David en Libby) en Yasmin (Maggie’s beste vriendin). Maggie is naar Brighton verhuisd omdat het uit is gegaan met Mark, waar ze mee samenwoonde in Edinburgh. Ze kan haar plaats niet vinden in Brighton en werkt als stripper, ondanks haar afgeronde universitaire studie. Haar zus is hoogzwanger en daarom koopt Maggie een babyfoon, die het signaal van haar buren ontvangt — Libby, David en Charlie. Maggie luistert hen af en is vastbesloten bevriend met hen te worden. Als ze via de babyfoon doorkrijgt dat haar buren tijdelijk naar Cuba gaan verhuizen om Spaans te leren, besluit Maggie dat ook te doen en zich in te schrijven aan dezelfde universiteit.

Maggie besluit op Cuba met een schone lei te beginnen en haar oude leven achter zich te laten. Dit wordt bemoeilijkt doordat Yasmin (haar vroegere beste vriendin) haar achterna gegaan is in Cuba. Terwijl de tijd vordert lijkt Maggie zich steeds aparter te gedragen en langzaamaan ontdekken we ook meer over haar en wat er gebeurd is. Ik was geshockt door het plot en het verklaarde veel van Maggie’s gedrag. Knap geschreven!

Wat ik er van vond

Dit boek is wederom weer een pareltje. Het voelt bijna als een chicklit, maar toch weer niet door de gecompliceerde karakters en gebeurtenissen. Ik voelde me tijdens het lezen soms bijna op Cuba, dus dat is overtuigend geschreven. Ik voel ook direct de “travel bug” weer. 😉

Cuba Libre wordt goed opgebouwd en de karakters krijgen steeds meer diepgang. Je mening over de karakters verandert dan ook telkens door het boek heen. Het duurt even voordat je leest wat er gebeurt is in Maggie’s verleden, maar dat is ook wel het kracht van het verhaal. Het boek is schrijnend, pakkend en een echte pageturner. Ik weet zeker dat ik nog andere boeken van Emily Barr ga lezen!

Conclusie van Cuba Libre

Cuba Libre is een verrassend, vermakelijk, heftig en goed boek tegelijkertijd. De schrijfstijl van Emily Barr spreekt me erg aan, ze is rauw maar subtiel tegelijk. Het verhaal is heel goed opgebouwd en het plot is duidelijk zonder haast geschreven waardoor je het hele boek benieuwd blijft. Het stipt het niet verwerken van trauma’s aan met het kleurrijke Cuba op de achtergrond. Al met al een geweldig boek die ik zeker aanraad!

Beoordeling