I wanted to read this book for a long time, but somehow other books were prioritized first. The book was gifted to me quite awhile ago, so I figured it was time to read it now. Find out below what I thought of the book!

Book Cover

“With courage, grace, and powerful insight, bestselling author Kristin Hannah captures the epic panorama of World War II and illuminates an intimate part of history seldom seen: the women’s war. The Nightingale tells the stories of two sisters, separated by years and experience, by ideals, passion and circumstance, each embarking on her own dangerous path toward survival, love, and freedom in German-occupied, war-torn France—a heartbreakingly beautiful novel that celebrates the resilience of the human spirit and the durability of women. It is a novel for everyone, a novel for a lifetime.”

The Story

The book begins in the year of 1995, despite of it being a historical fiction book (although, when you think about it, 1995 is quite historical already ;). A French American woman looks back on her life and the secret she kept from her son. We do not know who the woman is, when the story jumps back to wartime.

The story focuses on two sisters: Vianne and Isabelle. Vianne lives with her husband and daughter (Sophie). Isabelle is the rebel of the two, she has the habit of running away (a lot). They are not close and their different personalities lead to two different paths during the war. However, they both face tragedy and adversity and on the other hand, they experience heroism, love and compassion. The story develops slowly in my opinion, but when you get to the end, you will not be able to stop reading and you feel so much empathy towards these two sisters.

My opinion

This book was one tough pill to get through. I honestly almost stopped reading, but I gave it a chance by speedreading the first 250 pages or so and then all of a sudden everything changed. The characters got real interesting and “real” while they lived through tragedies and downright heroism.

I think the book is too descriptive, which leads away from the story. I really started liking the book when the focus turned to the events and character development instead of the “meadow with pink, red, blue, purple, yellow, purple-yellowish, red-blueish, white and green flowers on which the sun shone and the wind blew and people walked with foot size X and and” (obviously not an actual quote). Despite this, the book really got a hold of me, and you really feel for the characters as they face life with the dangers of war.

I had rather seen that the character at the end of the book was someone else than it turned out to be, but I will not go to deep into that because I don’t want to give away spoilers. If you’d like to share your opinion on this matter, feel free to e-mail us.

Conclusion

The book gets interesting slowly, but when it is interesting it is really interesting. I could not put the book away after 250 pages. It is not the best fiction book I read about the Second World War, however I do recommend it!

Verdict:

The subtle art of not giving a f*ck
A Counterintuitive Approach to Living a Good Life 

This book came into my possession by total coincidence. I went to dinner with a friend who just bought this book and I carried it for her. After dinner, I totally forgot to give it back. So I simply bought the book from her. As I had bought it from here, I figured I might as well read it. 😉

Summary

“In this generation-defining self-help guide, a superstar blogger cuts through the crap to show us how to stop trying to be ”positive” all the time so that we can truly become better, happier people.

Manson makes the argument that improving our lives hinges not on our ability to turn lemons into lemonade, but on learning to stomach lemons better. Human beings are flawed and limited-”not everybody can be extraordinary there are winners and losers in society, and some of it is not fair or your fault.” Manson advises us to get to know our limitations and accept them. Once we embrace our fears, faults, and uncertainties, we can begin to find the courage, perseverance, honesty, responsibility, curiosity, and forgiveness we seek.”

Self help 

I am normally not that drawn to self-help books, I’d rather read a philosophical or psychology book. However, a self-help book with an infinite number of “ fuck” in it, did sound kind of interesting. I do not want to tell you too much about the insights he shares, because I think you should read that for yourself. I do want to share some of my ideas on what the writer (Mark Manson) is trying to teach you.

Core

To me, the core of the book is the idea that you should decide for yourself what is important to you and that you should aim to let go of everything else. Maybe not even let go, but mostly don’t let it bother you. Most of us worry about so much throughout the day, we are driving ourselves insane with all these ongoing thoughts. Even though, it is often not that necessary.

Moreover, he stresses the importance of responsibility. Take responsibility and own up to it. I totally agree with this part. 

Verdict

So, was it a life changing self-help book? Not at all. Was it fun to read? Yes. I think that it suits people who need the insights in the book but are to stubborn to read a self-help book, unless it has “fuck”  in the title (we all know that type of person). The foul language helps to lighten up a serious subject and actually suits the topic pretty well. It is obvious that the writer let go of our approval or disapproval of his tone of voice, and that is definitely an example of not giving a fuck.  

An evening with T.S. Eliot

Last Tuesday I went to the event “An evening with T.S. Eliot” at one of my favorite bookstores: Waterstones in Amsterdam. Of course, it was not an actual evening with T.S. Eliot for obvious reasons. However, guest speaker Jim McCue, co-editor of The Collected Poems of T.S. Eliot gave a talk on the brilliance of his poems.

Waterstones

It’s safe to say that Waterstones is my favorite English bookstore in the Netherlands. This British retailer opened its doors at the Kalverstraat in 1998, lucky us! The staff is very knowledgable and they always provide me with great advice. Believe me, it is very difficult to leave the store without having bought at least one book. I was not aware that Waterstones also organized events, but thanks to Facebook I discovered that they actually do. When I was notified on an event on T.S. Eliot I knew I had to join, so I did!

The event

The event was held at the third floor of the bookstore, so I was immediately inspired, being surrounded by all those books and all. Because they were so kind to let everybody in, some of us had to sit on the floor but the lecture was worth the slight discomfort. Jim McCue gave us a unique glimpse in the mind of T.S. Eliot. He worked for nine years on The Collected Poems of T.S. Eliot together with Christopher Ricks, which resulted in two books.  I was in awe by some of the explanations Jim McCue gave us. For example, in one poem two words don’t rhyme, of which one is the word “question”. The reason for this is that the question should remain unanswered. How brilliant is that? If you are an admirer of T.S. Eliot and you want to know more about these little amazing facts, you should really buy these books (and preferably at Waterstones of course) 😉

The books

Are you curious yet? Faber & Faber explain the books very wel:

The Poems of T. S. Eliot is the authoritative edition of one of our greatest poets, scrupulously edited by Christopher Ricks and Jim McCue. It provides, for the first time, a fully scrutinized text of Eliot’s poems, carefully restoring accidental omissions and removing textual errors that have crept in over the full century in which Eliot has been so frequently printed and reprinted. The edition also presents many poems from Eliot’s youth which were published only decades later, as well as others that saw only private circulation in his lifetime, of which dozens are collected for the first time.

Thank you

I would like to thank Waterstones and Jim McCue for the insightful evening. I am not an expert on T.S. Eliot, but I know for sure that I will dig deeper into his poems. Moreover, if there ever is another inspiring event, I will be there.

Recensie: De doodsvogel van Samuel Bjørk

De doodsvogel van Samuel Bjørk is echt een boek waarop ik mij enorm verheugd heb. Eerder had ik al het eerste deel Ik reis alleen van dezelfde schrijver gelezen en ik was enorm verrast door zijn bijzondere en geraffineerde schrijfstijl. Mijn verwachtingen lagen dan ook hoog bij dit boek! Zal het verhaal net zo spannend zijn en weet Bjørk mij weer net zo te verrassen als in zijn eerste boek? Lees het in deze recensie.

De flaptekst
In De doodsvogel van de Scandinavische schrijver Samuel Bjørk keert het politie duo Holger Munch en Mia Krüger terug in een psychologisch indringende thriller. Een tienermeisje lijkt ritueel vermoord te zijn en het onderzoeksteam van Munch wordt op de zaak gezet. De bijdrage van superrechercheur Krüger is cruciaal, maar ze worstelt met zelfmoordneigingen en verslaving. Dan duikt er een verontrustend filmpje op dat nieuwe details prijsgeeft. Ondertussen zit Munchs dochter midden in een emotionele crisis en komt ze in contact met een zeer zieke geest….

Mijn kennismaking met het boek

Tijdens het lezen van dit boek zat ik opnieuw op het puntje van mijn stoel met het hoekje van de volgende bladzijde steeds al in de hand. Ik moest telkens weten hoe dit verder zou gaan. Want wow, wat is dit verhaal weer spannend! Samuel Bjørk zijn schrijfstijl is ook in dit boek weer zeer geraffineerd. Een sluwe en slinkse moordenaar, een ervaren team met zeer sterke personages en inventieve ingevingen. Al vanaf de eerste pagina zat ik helemaal in het verhaal. Samuel Bjørk weet ook met De doodsvogel weer een geweldige psychologische thriller neer te zetten die mij ’s nachts wakker hield.

Het verhaal

Er wordt een meisje gevonden in het bos. Ze is naakt, draagt een blonde pruik en ligt in een vreemde houding met een lelie in haar mond op een bed van veren. Wanneer de crime aan het ligt komt wordt Holger Munch op deze eigenaardige zaak gezet. Holger schakelt direct zijn team in. Ook besluit hij om Mia Krüger, de intelligente rechercheur, er net als bij het eerste deel Ik reis alleen bij te halen. Hij weet dat zij hem dit niet in dank zal afnemen. Mia worstelt met een depressie, en vreest dat deze zaak haar dood zal worden. Na de eerste informatie te hebben gehoord helpt ze toch mee! De eerste sporen leiden naar een opvangcentrum voor probleemjongeren maar al snel loopt het onderzoek vast. Tot het team een internetfilmpje in handen krijgt waarop het slachtoffer levend te zien is. Vanaf dat moment komt er steeds meer gruwelijke informatie aan het licht. Mia, Holger en hun team verbinden steeds meer puzzelstukjes aan elkaar maar ondertussen gaat de moordenaar in alle sluwheid door met een uitgestippeld plan. Een plan dat steeds dichter in de privésferen van Holger en Mia komt. Is het team goed genoeg om de zaak op te lossen voor er meer slachtoffers vallen?

Wat ik van deze psychologische thriller vond

De doodsvogel is een zeer krachtige psychologische thriller omdat de spanning steeds verder wordt opgebouwd en zowel de rechercheurs en de lezer worden regelmatig op een dwaalspoor gebracht. Bjørk gebruikt net als in Ik reis alleen veel personages, dit maakt het verhaal afwisselend. Net op het moment dat je denkt: “dit wordt spannend!” of “O! zit dat zo!?” switched het verhaal naar een ander personage die je weer een nieuwe kijk geeft op het verhaal. Vanaf het begin werd ik in het verhaal meegezogen en kon ik het boek echt niet wegleggen. Dit boek is daarom een enorm spannende pageturner!                

Goed uitgewerkte personages

Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven beschreven. Net als in het eerste deel Ik reis alleen zijn er veel personages. Naast hoofdrollen voor Holger en Mia is er ook dit keer weer een belangrijke rol voor Holgers dochter Miriam in het verhaal. De andere personages zijn ook zeer goed uitgewerkt met allen een eigen verhaallijn en sterk karakter. Zij voelen daardoor niet overbodig en verrijken het verhaal. De wisselwerking tussen Holger en Mia is ook in dit tweede deel weer zeer interessant en brengt hun samen op nieuwe inzichten, geweldig!

De conclusie van De doodsvogel

De doodsvogel is een strak vervolg op Ik reis alleen en is opnieuw ijzingwekkend spannend. Tijdens het lezen komen er telkens meer gruwelijke dingen aan het licht die je bang en tegelijkertijd nieuwsgierig maken naar meer. Samuel Bjørk heeft de lat hoog gelegd en mijn verwachtingen waren tevens hoog gespannen. Hij heeft al mijn verwachtingen waargemaakt en mij op geen enkele manier teleurgesteld! Ik ben enorm fan en kan niet wachten tot het volgende deel! Ben je ook benieuwd naar de recensie van Ik reis alleen? Kijk dan op deze pagina

Beoordeling

Harry Potter and the Cursed Child

So, there it is, a review of the highly anticipated script of Harry Potter and the Cursed Child. I immediately bought and read the book once it came out. In my town, the book was sold out of course, but fortunately Waterstones in Amsterdam was prepared, so naturally I visited this amazing city to buy me some Harry Potter. However quick I was buying and reading, a 10 year old beat me tremendously when it comes to writing a review. Only 59 minutes after the release of the book, he published one. Impressive! Anyway, I read some reviews on this book (or script if you will) and they are mostly highly critical. It appears that for most reviewers the expectations were higher than Jack Thorne, John Tiffany and J.K. Rowling could meet. However, the die-hard fans are truly positive. Do I feel the same? Let’s find out!

“Based on an original new story by J.K. Rowling, Jack Thorne and John Tiffany, a new play by Jack Thorne, Harry Potter and the Cursed Child is the eighth story in the Harry Potter series and the first official Harry Potter story to be presented on stage. The play will receive its world premiere in London’s West End on 30th July 2016.

It was always difficult being Harry Potter and it isn’t much easier now that he is an overworked employee of the Ministry of Magic, a husband, and father of three schoolage children. While Harry grapples with a past that refuses to stay where it belongs, his youngest son Albus must struggle with the weight of a family legacy he never wanted. As past and present fuse ominously, both father and son learn the uncomfortable truth: sometimes, darkness comes from unexpected places.”

A fan forever

Yeah, so I must admit I’m kind of on the die-hard fan side of things. While reading the script, I felt like I was rekindling with an old friend. It took me about two short parts of the afternoon to finish the book, because I just wanted to plunge in the Harry Potter universe. However, I must admit that the script is by far not as amazing as the original books. It is less detailed and the story is not very innovatory even though new plot twists arise. They feel a bit sudden, but they do make you want to read the whole thing in one go.

Characters

It is interesting to read how the main characters turned out and I was pleased with the introduction of new characters. Harry Potter turned out to be quite a worrisome adult and in my opinion Hermoine was the most likeable badass. The script focuses on Albus Severus Potter, the son of Harry Potter and Ginny Weasley. He is darker than his parents and he struggles with this darkness, especially in relation to the troublesome relationship with his father. He is sorted into Slytherin and becomes friends with the son of Draco Malfoy, who seems to be the more reasonable one of the two. Together they embark on an adventure, which I will write no spoilers about. Just a little hint, as is often in the Harry Potter series, time is once again of great importance.

Read it!

I loved that there finally was a new Harry Potter story available, even though it is not written by J.K. Rowling and even though it is a script of a play. I seriously feel like every Harry Potter fan should give the Cursed Child a chance and I think that if your expectations are not through the roof, you will be pleased with the story. Obviously, the play should be highly interesting to see as well.

That the Harry Potter hype is as strong as ever is proved by the fact that an exhibition opens in the Netherlands (Utrecht) on February 11th (my birthday, so yeah that’s kind of a perfect gift). I am hopeful that the future may bring us even more Harry Potter related stories and events and honestly, I can’t wait!

Verdict

Recensie: De Labyrintrenner van James Dashner

Eerlijk? Na veel recensies te hebben gelezen ben ik nooit tot het kopen van deze serie over De Labyrintrenner overgegaan. Ik dacht dat het me niet echt zou trekken. Toen mijn lieve buurmeisje aangaf te gaan verhuizen en van wat boeken af te moeten, ben ik even langsgegaan. Daar lag het eerste deel van “De Labyrint renner” Of eigenlijk de “The Maze runner” want het is de Engelse versie. Nu kon ik het toch niet weerstaan dit boek van haar over te nemen en aan deze serie te beginnen.

“Nadat zijn geheugen is gewist, wordt Thomas wakker in een grote open ruimte met gigantische muren eromheen. De jongens die er al wonen hebben geen idee wat ze er doen of waar ze vandaan komen. Als Thomas beseft dat ze gevangen zitten in een labyrint, sluit hij zich aan bij de Renners. Overdag proberen de Renners een uitgang te vinden, maar ‘s nachts is het levensgevaarlijk buiten de muren en wacht onherroepelijk de dood. Thomas zet alles op het spel om uit het labyrint te ontsnappen, en om het ijzingwekkende geheim dat schuil gaat achter hun lot te ontrafelen.”

Eerste indruk

De Labyrint renner, een boek met een stoere kaft schreeuwende letters en een beetje mysterieuze uitstraling. De vraag is of het wel zo mysterieus is, want is dit niet het zoveelste boek over een aantal tieners die zich uit een benarde situatie moeten redden? Ik geloof het wel! Het neemt niet weg dat het voor mij een nieuw concept is omdat ik die boeken dus nooit lees. Gelukkig zat ik er bij de eerste paar bladzijdes al goed in. Wat een fijne schrijfstijl, er is namelijk direct actie waardoor ik gelijk geënthousiasmeerd werd verder te lezen in de Labyrintrenner.

Het verhaal

Een jongen wordt wakker in een afgesloten ruimte waar hij geen hand voor ogen ziet. Het enige dat hij weet is dat zijn naam Thomas is, verder is zijn geheugen net zo zwart als de ruimte waar hij zich in bevindt. De donkere ruimte blijkt een lift te zijn die hem brengt naar De Laar, een grote open ruimte met hoge en zeer robuuste muren erom heen. Er wonen nog meer jongens en geen van allen heeft een idee wie ze zijn, waarom ze daar zijn en hoe ze er weg moeten komen! Het enige dat de jongens wel weten is dat ze door iets of iemand gevangen zijn gezet in deze ruimte. Maar wie? De Laar wordt omgeven door een gigantisch labyrint waarvan de uitgang nog door niemand gevonden is. Er wordt al snel aan Thomas uitgelegd dat het in het labyrint geen pretje is. Overdag is het er tamelijk veilig maar ’s nachts breekt als het ware de hel los en lopen er gigantische monsters rond! Nog nooit is er iemand na een nacht in het Labyrint levend teruggekeerd. Thomas is blijkbaar een jongen die altijd zoekt naar mogelijkheden en oplossingen en al snel sluit hij zich aan bij de “renners” van de groep. Zij gaan iedere dag in het Labyrint op zoek naar een uitgang en zorgen dat ze voor de avond valt, weer terug zijn. Dit is al maanden hun taak en alles draait om het vinden van een plan om te ontsnappen. Thomas is veel nieuwsgieriger dan de rest en hij wil weten hoe dit in elkaar zit. Waarom zijn ze opgesloten zijn? Waarom zijn er ’s nachts monsters in het Labyrint waardoor ze hun leven niet zeker zijn? En misschien wel het belangrijkste, wat is het geheim achter dit Labyrint? Tijdens het onderzoek naar deze vragen stuit Thomas geregeld op tegenstand en akkefietjes. Zal hij instaat zijn de vragen te beantwoorden? 

Wat ik ervan vond

De Labyrintrenner heeft me verrast. Voor een Young Adult vond ik het verhaal veel spannender en leuker dan meestal het geval is! Wellicht komt dat omdat het een echte mannenwereld is. Er wordt lekker kort en duidelijk met elkaar gecommuniceerd en ze schromen niet voor hier en daar een pittige woordenwisseling. Ik heb alleen maar broers en voelde me dan ook snel “thuis” in het verhaal. In tegenstelling tot wat ik zie in andere recensies, had ik helemaal geen moeite om in het verhaal te komen. Je wordt er wel is waar ingegooid en er is een nieuw taaltje maar Dashner slaagt erin het niet te verwarrend te maken. Ook vind ik de wereld die is geschept niet saai, ondanks dat het een kleine wereld is vond ik het origineel. Een labyrint dat elke nacht een andere vorm aanneemt  je moet er maar op komen. Ik vind een labyrint dat steeds het zelfde is al moeilijk genoeg en kan mij dan ook goed verplaatsen in Thomas. Ik zou ook niet alleen willen weten hoe ik er uit zou komen, ik zou ook graag willen weten waarom het er zo aan toe gaat en waarom ik daar ben. Ook verdiend Dashner een pluim voor zijn schrijfstijl! Hij is heel goed in de wereld langzaam te onthullen en vraagtekens bij je op te roepen. Het voelde voor mij alsof ik in een donker bos werd gedropt en er verderop een heel klein lichtje was dat steeds groter werd naarmate ik dichter bij kwam. Ik vind dat een geniale manier van vertellen. Steeds een beetje meer weggeven en steeds meer richting het plot. Met het plot kom ik tevens bij het eind van deze recensie. Ook hier is Dashner geniaal. Het plot roept namelijk zoveel vraagtekens op dat je direct de andere boeken wilt lezen! Hoe gaat dit verder? Ik ben ontzettend benieuwd!

De conclusie van De Labyrintrenner

De labyrintrenner is een origineel verhaal voor de stoere Young Adult lezer. Een keer geen zoetsappig gedoe! Vanaf het begin weet Dashner de nieuwsgierigheid van de lezer te boeien. Door het spectaculaire eind wil je meer, meer en nog eens meer!

Beoordeling:

Recensie: Ik ben Pelgrim van Terry Hayes

Al weken wilde ik het boek “ Ik ben Pelgrim ” van Terry Hayes lezen en ik heb hem eindelijk aangeschaft en direct gelezen! Dit vuistdikke boek schrikte mij door het aantal bladzijdes eerst even af. Ik neem mijn boeken namelijk graag overal mee naartoe dus dit was een gesjouw, gelukkig was het elke zware kilometer waard. Lees in deze recensie waarom.

“Pelgrim is de codenaam van een man die niet bestaat. De geadopteerde zoon die uitgroeide tot een van de beste spionnen. De regisseur van een uiterst geheime eenheid binnen de Amerikaanse spionagedienst. Een man die, voordat hij van de aardbodem verdween, het ultieme boek schreef over forensisch onderzoek. Het is datzelfde boek dat hem een jaar later in een obscuur hotel in Manhattan doet belanden, waar het lichaam van een onherkenbaar verminkt jonge vrouw is gevonden.”

Wat ik ervan vond

Wow, wat een verhaal! Het is werkelijk waar ruim 700 pagina’s spannend en ontzettend interessant. Terry Hayes schrijft normaal filmscripts en dat is te merken. van begin tot eind had ik het gevoel dat ik mij in een geweldige actiefilm bevond met goed uitgediepte personages. Zo’n actiefilm waarbij je toeleeft naar een heftige ontknoping terwijl je stiekem ook hoopt dat de ontknoping niet zo afloopt als dat je denkt dat hij afloopt. Dat zou namelijk één groot drama zijn voor de mensheid.

Het verhaal

Het boek begint in een vervuild en slecht onderhouden hotelkamer in een niet al te beste wijk in New York. De hoofdpersoon staat zwijgend een tafereel te bekijken. De resten van een lijk in een bad met zwavelzuur, uitgebikte tanden en natuurlijk geen spoor van vingerafdrukken te herkennen. Wat is hier gebeurd? Al snel blijkt dat de hoofdpersoon niet één van de politieagenten is die op deze moord is afgekomen maar een persoon met een rijker verleden en een spannende toekomst. Het is namelijk Scott Murdoch, Brodie Wilson, Pelgrim of één van zijn andere namen. Een topspion van de Amerikaanse Division die niet terugdeinst voor een beetje terrorisme en het achterna zitten van zware criminelen in een duistere wereld. Nu is hij eigenlijk met “pensioen” en bestaat hij in de officiële registers niet meer. De New Yorkse politie vindt deze moord maar een raar spektakel en vraagt daarom hulp aan de Pelgrim. Tijdens zijn tijd als spion heeft hij onder één van zijn synoniemen een boek geschreven over forensisch onderzoek. En de moord in die ranzige hotelkamer is precies uitgevoerd zoals de Pelgrim beschreef. Een perfecte moord, zonder enige sporen van de dader. Deze moord brengt een balletje aan het rollen en zo komt er een heftig verhaal op gang waar de Pelgrim op zoek gaat naar een nieuwe terrorist, de Saraceen. Een man die keiharde keuzes maakt en door die keuzes gevormd is. In zijn jeugd heeft hij een heftige gebeurtenis meegemaakt en dit heeft zijn leven getekend. Hij ontwikkelt een plan dat alle andere aanslagen laat verbleken. Tijdens de Pelgrim zijn zoektocht worden er steeds kleine stukjes verhaal weggegeven waardoor de lezer linkjes aan elkaar kan verbinden en de moord in New York ineens niet meer helemaal los lijkt te staan. De zoektocht zit vol actie, spionagegeheimen, serieus en knap speurwerk en enorme heldendaden. Zal dit alles genoeg zijn om de Saraceen te stoppen?

De spanning werd in het verhaal geweldig opgebouwd en hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe minder graag ik wilde stoppen met lezen. Wat het verhaal zo mooi maakt is het feit dat zowel de Saraceen als de Pelgrim beide twijfels hebben over hun bestaan en de moeite om het goede te doen. Al is dat bij beiden uit een totaal verschillend perspectief. De een gelooft in het redden van de wereld en de ander ziet de mensheid als het meest schrikbarende ter wereld.

De personages

De personages in Ik ben Pelgrim zijn mede daardoor enorm interessant. Beiden gaan tot het uiterste om dat wat ze voor ogen hebben te volbrengen. Bij allebei de personages zitten er duidelijke redenen achter hun keuzes en omdat de keuzes van beide personen zo tegenovergesteld zijn en het verhaal ook uit beide perspectieven wordt verteld, zat ik het hele boek op het puntje van mijn stoel.

Conclusie van Ik ben Pelgrim

Al met al vond ik “ Ik ben Pelgrim ” een inspirerend boek dat schrikbarend actueel is. Een verhaal waarin ik werd opgezogen en ik was tot op de laatste bladzijde nieuwsgierig was naar hoe dit verder gaat. Hayes heeft deze dikke pil (735 bladzijden) tot een sensatie gemaakt. Het boek zal in de nabije toekomst ook verfilmd worden en zal geproduceerd worden door Matthew Vaugn, Lloyd Braun en Andrew Mittman. Ik kan niet wachten tot ik de film kan zien! Ik beoordeel het boek het liefst met mijn hele koffieservies maar aangezien we hier niet hoger gaan dan vijf kopjes worden het er dus vijf!

Beoordeling:

Onlangs heb ik Kortom… de Autobiografie van John Cleese gelezen, omdat ik hem buitengewoon grappig vind en dus meer over hem wilde weten. Ik was benieuwd naar de persoon achter de hilarishe Basil in Fawlty Towers, de man achter al die typetjes in Monty Python en ik ben een van die mensen die A Fish Called Wanda en Fierce Creatures goed kan waarderen. Ik heb wel erg lang gedaan over dit boek en ik heb tussendoor zelfs heel veel andere boeken gelezen. Waarom? Lees daar meer over in deze recensie.

“Kortom… is het openhartige en tegelijk hilarische levensverhaal van een lange, verlegen jongeman uit Weston-super-Mare die een legende werd. John Cleese voert ons in zijn autobiografie terug naar zijn eerste publieke optreden, op St. Peter’s Preparatory School, toen hij acht jaar en tien maanden was. Hij beschrijft zijn overbezorgde ouders, die niet langer dan een jaar in een huis leken te kunnen wonen; zijn eerste werkervaring, als leraar die niets wist van de vakken die hij moest onderwijzen; zijn dagen als rechtenstudent op Cambridge, in het gezelschap van een hamster; en zijn ontmoeting met Graham Chapman, de man die twintig jaar lang zijn schrijfpartner zou zijn. Wij volgen hem gedurende zijn eerste speel- en schrijfervaringen met onder meer Peter Sellers, David Frost en Marty Feldman tot de hoogtijdagen van Monty Python. Intussen geeft Cleese zijn mening over tal van onderwerpen als de aard van comedy, de grote pluspunten van cricket en de kleine van waterskiën, en het belang van de kennis van de regeerperiodes van alle koningen en koninginnen van Engeland. Met deze autobiografie, een meesterlijke prestatie van ‘s werelds grootste komiek, leren we stukje bij beetje de man kennen die met Monty Python en Fawlty Towers de wereld veroverde.”

Toen ik begon aan zijn 410 pagina tellende autobiografie verwachtte ik minstens elke 10 bladzijdes wel hardop te lachen. Dit zat in het begin nog wel goed, toen hij bijvoorbeeld omschreef waar zijn moeder allemaal bang voor was (spoiler alert: nagenoeg alles), maar het schommelde per hoofdstuk hoeveel er gelachen kon worden. Niet verwonderlijk als je zijn jeugd doorneemt, door zijn vader’s werk, een verzekeringsagent, verhuisde John Cleese regelmatig naar verschillende Britse dorpjes. Al gauw blijkt dan ook dat John Cleese niet altijd de creatief briljante persoon is geweest zoals ik hem zie. In zijn jongere jaren was hij eerder ongemakkelijk en misschien zelfs een beetje wereldvreemd. Door de vele verhuizingen moest hij zich telkens aanpassen en nieuwe vrienden leren maken. De achtergrond die hij beschrijft, een Brits gezin uit de middenklasse dat niet gauw out of the box denkt, verklaart niet waarom hij uiteindelijk heeft bereikt wat hij heeft bereikt. Dat hij ontzettend slim is, wordt wel al gauw duidelijk. Hij voltooide dan ook een studie rechten aan de University of Cambridge. De plek waar hij zijn creativiteit ontwikkelde tijdens zijn jaren bij Footloose, waar hij niet eens de allergrappigste was van de club (of is John Cleese gewoon heel bescheiden?). Ik vind het intrigerend om te lezen dat hij in het begin van zijn carrière zenuwachtig was om het podium op te gaan, hoe hij door kan draven maar ook hoe hij zich uit bepaalde situaties op een creatieve en absurde manier redt. Het doet je realiseren dat (bijna) iedereen klein begonnen is, zelfs een komiek zoals hij.

Niet elke pagina staat dus bomvol geniale grappen. Memoires hoeven natuurlijk ook niet continu dolkomisch te zijn, als ze maar echt zijn. Ik vermoed dat zijn autobiografie beter in het Engels gelezen kan worden, omdat sommige grappen in het Nederlands toch niet helemaal aankomen. Dat voelt tijdens het lezen een beetje pijnlijk, vooral omdat hij in zijn werk en in interviews mij wel telkens aan het lachen krijgt.

Voor de Monty Python fan is het leuk om te lezen op welke situaties sommige sketches gebaseerd zijn. Zo blijkt maar weer dat creativiteit gevoed wordt als je goed luistert en om je heen kijkt. Uit de autobiografie van John Cleese blijkt wel hij naast heel erg creatief ook zeer intelligent is, dat punt benadruk ik nogmaals omdat ik dat bewonderingswaardig vind. Op een bepaald punt schrijft hij ook dat hij ook de academische wereld wel in had gewild, als hij tenminste genoeg interesse had gehad in één specifiek vakgebied.

Dit boek stopt bij de vorming van Monty Python, daardoor kun je speculeren over John Cleese zijn plannen om meerdere delen te schrijven (ik hoop het!). Je kunt zijn opmerking “ dat hij het misschien maar bij schrijven moeten houden” wellicht als hint zien. Al met al ben ik blij dat ik het heb gelezen en dat ik nu meer weet over de persoon John Cleese. Het is naar mijn mening geen boek die je in één ruk uitleest, maar het is wel vermakelijk om deze autobiografie zo nu en dan op te pakken. Ik geef het boek vier kopjes koffie, ondanks dat een autobiografie niet mijn favoriete categorie blijkt te zijn. Waarom dan toch 4 stuks? Omdat het John Cleese is.

Beoordeling

“Books… are like lobster shells, we surround ourselves with ’em, then we grow out of ’em and leave ’em behind, as evidence of our earlier stages of development.”
– Dorothy L. Sayers.

This quote is very true and absolutely applicable to your own “book” – a diary or journal – as well. On the 5th of April 2015, I bought a 5 year Q&A diary published by Potter Style (USA). You have to answer a question everyday for five years. The question is the same for every date (see image below). It allows you to notice a shift in your answers or you can conclude that everything stayed exactly the same. The questions vary, sometimes you are asked what you wore that day and sometimes the questions are on how you want to be remembered or what your fears are etcetera. As I have already completed a year, I am now able to compare my answers of last year. Sometimes, this can be eye-opening and sometimes it reminds you of all the epic adventures you went on.
 

A while ago I read some articles of inter alia De Groot (2013) and Hutterer & Liss (2006) on diaries, memory and neuroscience. These articles really resonated with me. It was claimed that the body can only feel psychological pain for a brief amount of time. However, as everyone probably knows, you can hurt for days, weeks, months or even years over something. It turns out, it is not the actual event that is causing you the pain, it is the memory of the event and the pain it caused. Your body does not know whether you are actually going through something, or that you are just remembering the event. Perhaps fortunately, the body is also tricky and is able to forget a lot of events on the conscious level. Therefore, keeping a diary can be tricky as well – you write it down and especially with a five year diary, you read it again and thus you are reminded of the event. This can cause your memory to make you believe you are actually going through it again and in believing so, it can bring back the hurt (or of course the joy!). The flip side to this is that writing down experiences are likely to actually cause relief. It is very important to let out feelings of discomfort, hurt or whatever emotion you are feeling. It allows you to move on. However, in this Q&A diary you can only write a few sentences, so there is no space for elaborate explanations of complicated feelings. Moreover, it doesn’t only ask you about heartbreak, disappointments etcetera, it also reminds you of all the wonderful things that happened. Reliving these memories is actually joyful. So do I experience above theory while rereading? The answer is no. Personally, I try not to dwell on memories, nor when I read them, so to me it’s most of all interesting to read both the fun and less fun stuff (despite the fact that I am possibly the biggest dreamer alive). I do find the psychology behind memory fascinating though.

To summarize, it appears that a diary can be more than just pages that you fill with your thoughts and in the end, rereading both hurtful and joyful events can trigger emotions but it’s up to you how you cope with that. Also, I am sure there is a lot written on diaries and memory that I have not read and perhaps offer a completely different perspective on this matter (as there always is in science).

That being said, let’s return to this Q&A diary. I think it’s absolutely amazing. I already notice that within a year, only a little has changed but at the same time everything has changed (it’s all very much in the spirit of C.S. Lewis). I have always been a person that is very reflective towards my own actions and this diary definitely allows you to reflect. Although I have only been able to compare the answers of 3 months (April, May and June) I already noticed patterns and lingering goals. I am a firm believer that if something stays in your mind for a long time – DO IT! So, for example, according to my answers on the 25th of May 2015 and 2016, I am kind of obliged to book trips to both New York City and the Maldives. 😉

I am very eager to finish this Q&A diary, although it’s not necessary for time to go by extremely fast. I hope that my hopes, dreams and wishes will be fulfilled after these five years, albeit that a lot changes over the course of five years and so will I. Perhaps, my hopes, dreams and wishes will be completely different tomorrow, next month, next year or beyond that – time will tell. In my opinion, it’s incredibly interesting and fun to answer these questions and to notice change or sameness. I would definitely recommend this Q&A diary to everyone!

De spannende boeken weken (3 t/m 19 juni) zijn nog in volle gang, daarom hebben we de thriller “De zaak Jasmin” uit 2006 gelezen. We hebben al verschillende recensies geschreven over boeken van gevestigde auteurs, maar dit keer hebben we gekozen voor een zelf uitgebracht boek. Hoe gaaf is het om het heft in eigen handen te nemen en het verhaal dat je wilt schrijven hoe dan ook aan de wereld te presenteren? Dat het succesvol kan zijn om een eigen boek te publiceren heeft “Fifty Shades of Grey” bewezen. Is het tijd voor deze thriller om minstens zo’n succes te worden? Lees hieronder wat onze visie daarop is.

….

De hoofdpersoon in het boek is Margaret van Amerongen, oftewel “Marg”. Ze is onlangs gescheiden, wat een duidelijk impact op haar heeft. Ze werkt als lerares en ze kan het niet goed vinden met haar collega Jelle, een personage die later in het boek weer onverwacht ten tonele komt. De spanning begint vroeg in het boek, als Marg op een avond haar antwoordapparaat afluistert hoort ze een bericht van een jong meisje die om hulp vraagt. Het blijkt om Jasmin te gaan, een 8 jarig, ontvoerd meisje uit Friesland. Marg begrijpt er niets van, ze woont niet in die provincie en kent het meisje dan ook niet. Naast dit verontrustende bericht, krijgt Marg ook visioenen over Jasmin. Dit doet haar besluiten om contact op te nemen met Lars, de detective die deze zaak in behandeling heeft. Samen proberen ze de puzzelstukjes samen te brengen, totdat ook Lars verdwijnt.

Terwijl de vraagtekens over de situatie steeds groter worden, gaat Marg naar Schotland omdat ze beloofd had om op het huis van kennissen van haar vriendin Jessica te passen. Ze twijfelde sterk of ze wel moest gaan, maar omdat ze een tip had gelezen over de locatie van Jasmin (in Schotland, een opvallende toevalligheid) besloot ze toch door te zetten. Marg was aan deze tip gekomen doordat ze ondertussen ook samenwerkte met het tv programma “Gezocht!”.  Vlak voordat ze vertrekt ontvangt ze echter weer een schrokkend nieuwtje: ook Peter, de vriend van een vriend van haar én een bekende van Jasmin, is verdwenen. Het plot word steeds dikker en dikker.

Aangekomen in Schotland blijven er vreemde dingen gebeuren. Marg voelt zich niet prettig in het oppashuis in the middle of nowhere en vraagt of Wim, de vriend die is verlaten door Peter, ook komt. Samen met hem probeert ze van de vakantie te genieten, maar verontrustende voorvallen en toevalligheden worden door elkaar opgevolgd. Marg en Wim worden steeds meer opgeslokt door de drie verdwijningen naarmate zij steeds dichterbij de waarheid komen. Komen Marg en Wim dan ook echt achter de waarheid? Leven Jasmin, Lars en Peter nog? Zijn de visioenen van Marg correct? Hebben de verdwijningen iets te maken met elkaar? Allemaal vragen waarbij we het antwoord gaandeweg in het boek te weten te komen.

Dit boek mag zich met recht een thriller noemen. Gaandeweg volgen verontrustende taferelen elkaar op en van te voren kun je nog niet raden wie de dader is of de daders zijn. De schrijfstijl is zeer gedetailleerd, waardoor je in elke activiteit wordt meegenomen. De hoofdpersonage is gemakkelijk te waarderen en aandoenlijk. Ze is bescheiden over haar bevindingen en visioenen en dat siert haar. Ze is wat zenuwachtig voor sommige confrontaties, maar gaat ze uiteindelijk niet uit de weg. In andere woorden, de gebeurtenissen in het verhaal overkomen haar, ze hoeft dus ook geen doorgewinterde, onbevreesde detective te zijn. Dit gegeven, samen met haar voorliefde voor koffie, thee en tuinieren, maken het een laagdrempelig verhaal die door een brede doelgroep gelezen kan worden en in het bijzonder vrouwen die geboren zijn in de jaren 40, 50 of 60.

Conclusie

Tot de laatste pagina blijft het spannend wat er nou precies allemaal gebeurd is en waarom. De verschillende verhaallijnen komen uiteindelijk vloeiend bij elkaar en het plot zie je niet aankomen. Ik raad het boek dan ook zeker aan! Je kunt het boek in het Nederlands bestellen http://bit.ly/1UenmxG (Free Musketeers), maar ook in het Engels http://bit.ly/1UOexHZ (Waterstones). De hoofdpersonage in dit boek, Marg, zet haar detectivewerk door in het boek “Moord op het landgoed Hell”. Daarover later meer.